بررسیِ شهرآشوبهای درباری مسعود سعد و سنایی براساسِ نقدِ ساختارگراییِ تکوینی

گلدمن و بوردیو نقد ساختارگرای تکوینی را بهسامان کردهاند. گلدمن بر این باور است کهه گگها ی جمعی با توجه به شرایط اجتماعی اثر ادبی را میگفریند و بوردیو میگوید ساختار میدان ها ی گونهاگون در فضای اجتماعی، منش را شكل مید د و به پیروی از منش، اثر ادبی گفریده میشود. شهرگشوب متنی است که موضوع گن نكو ش یا ستایش مردم یه ک شههر یه ا درباریه ان، و توصه یف عاشقانة صاحبان شغل ای اجتماعی باشد. شهرگشوب سه نوع است: شهری، صنفی، و دربهاری. شهرگشهوب درباری در وصف پادشاه، مطربان، خلوتیان و دیگردرباریان است. دراینمقاله، شهرگشهوب دربه اری مسهعود سعد و کارنامةبلخسناییغزنوی–مهمترین شهرگشوب ایدرباری ادب فارسی- برای تحلیل برگزیده شدهاند. مدح، توصیف، جو و مطایبه ساختار شهرگشوب ای درباری را میسازد. شهرگشوبسرایان دربهار ی نمایندة گگا ی طبقة اشرافاند، و گگا ی جمعی اشراف جویای ثروت و قدرت، مدح كانون قهدرت، تحقیهر فرودستان و رقابت برای رسیدن به قدرت است. ساختار میدان قهدرت و ن یه ز میه دان ادبه ی در دورة پایه انی حکومت غزنوی موجب شد تا مسعود سعد و به تبع سنایی سرمایة فر نگی، یعنی قدرت زبانگوری خهود را با خشونت زبانی در بازی میدان ا به كار ببندند تا خود را به سرمایه نزدیک کنند