تأثیر تمرین استقامتی کوتاه مدت روی مسیر سیگنالینگ PGC-1α/FNDC5/BDNF در رتهای پارکینسونی 6-OHDA

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون یک اختلال تخریب نورونی است که به وسیله نقص رفتاری، شناختی و بیوشیمیایی مشخص می شود. این مطالعه اثر تمرین استقامتی قبل از تزریق 6-OHDA را بر بیان PGC-1α، FNDC5 و BDNF بررسی می­کند. مواد و روش­ها: در مطالعه حاضر، رت های پارکینسونی از طریق تزریق 6-OHDA به میزان ?g8 در دسته میانی مغز قدامی با استفاده از دستگاه استریوتاکس ایجاد شدند. گروه های آزمایشی شامل 1. سالین، 2. 6-OHDA، 3. سالین + تمرین و 4. 6-OHDA + تمرین بودند (هر گروه= 8 رت). گروه های تمرین 2 هفته پس از جراحی، 14 روز متوالی دویدن روی نوارگردان را آغاز کردند. 4 هفته پس از تحریک با 6-OHDA/سالین بیان mRNA برای PGC-1α، FNDC5 وBDNF  در استریاتوم رت ها بررسی شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از آنوای یک طرفه نشان داد که تزریق 6-OHDA (گروه پارکینسون)، سبب افزایش چرخش های نامتقارن ناشی از آپومورفین و کاهش معنادار در بیان mRNAهای مسیر سیگنالینگ PGC-1α/FNDC5/BDNF می شود. با اینحال، تمرین استقامتی در گروه پارکینسون+تمرین، این اختلالات را به طور معناداری کاهش می­دهد(p≤0/05). نتیجه‌گیری: به نظر می رسد که تمرین استقامتی می تواند اختلالات رفتاری و فیزیولوژیکی را در رتهای پارکینسونی کاهش دهد.