Przebaczenie w wychowaniu

Przebaczenie jest istotnym problemem zycia i wychowania czlowieka, ktory pojawil sie wraz z nadejściem chrześcijanstwa. Jest to fakt najbardziej ludzki, świadczący o wielkości czlowieczenstwa, ale postrzegany takze jako przejaw slabości i braku odwagi. Ujecia przebaczenia naświetlane są aspektami psychologicznymi, spolecznymi czy środowiskowymi, czasami takze filozoficznymi, a zwlaszcza teologicznymi. W artykule, wychodząc od opisania faktu przebaczenia i jego etymologicznej oraz antropologicznej interpretacji, wskazuje sie na kondycje czlowieka, ktora zgodnie z naturą, jest skazana na mozliwośc popelnienia bledu i koniecznośc przebaczenia jako wartośc, do ktorej nalezy i mozna wychowywac. Miejsca i środowiska wychowania to nade wszystko rodzina, nastepnie szkola czy inne instytucje edukacyjne, jak rowniez Kościol jako spolecznośc wierzących. Wlaściwie uformowana świadomośc moralna wymaga uczenia sie i opanowywania określonej wiedzy, interioryzacji przebaczenia jako zasady moralności i jako wartości, przez identyfikacje z osobami rzeczywistymi lub literackimi czy bohaterami historycznymi, ktore przejawiają tego rodzaju postawy przebaczenia. Programy wychowawcze, dydaktyczne i katechetyczne powinny stanowic istotny element promocji wartości przebaczenia i wspomagania rozwoju czlowieka. W tych wszystkich środowiskach niezbedne jest dązenie do przezywania pojednania, jako rzeczywistości codziennego zycia, z obecnością takich postaw, jak: zdolnośc uznania winy, skrucha, postanowienie poprawy, chec zadoścuczynienia. W odniesieniu do Kościola, jako środowiska wychowania do przebaczenia, wskazuje sie, ze powinien on najpierw sam stawac sie „Kościolem pojednanym”, a zatem wspolnotą uczniow Chrystusa zjednoczonych obowiązkiem stalego nawracania sie do Boga i starających sie zyc zyciem godnym nowych ludzi. Wszyscy czlonkowie Kościola winni pracowac nad uspokojeniem swoich umyslow, redukowaniem napiec, przezwyciezaniem podzialow, uzdrawianiem ran, jakie powstają w sytuacjach roznic stanowisk i dyskusji, kierując sie znaną ze starozytności chrześcijanskiej zasadą: „W sprawach wątpliwych wolnośc, w koniecznych jednośc, we wszystkim milośc” ( In dubiis libertas, in necessariis unitas, in omnibus caritas ). Środowisko wychowawcze, jakim jest Kościol, przemienia dziejową sytuacje nienawiści i przemocy w cywilizacje milości. Świat wspolczesny, teskniąc za przebaczeniem i lepszą rzeczywistością, dopuszcza mozliwośc popelnienia bledu, a zarazem dostrzega koniecznośc przebaczenia i doświadczania go w zyciu.