بررسی مزیت کشت مخلوط یونجه با گراسهای علوفهای در شرایط فاریاب

کشت مخلوط به عنوان یکی از قدیمی‌ترین نمونه‌‌ نظام‌های پایدار در کشاورزی معرفی می‌شود. این روش کشت، فرصت استفاده از سودمندی تنوع زیستی را برای کشاورزان فراهم نموده، خسارت احتمالی ناشی از آفات و بیماری‌ها را کاهش داده و باعث افزایش بهره‌وری از منابع آب و خاک می‌شود. کشت مخلوط یونجه با گراس‌ها در بسیاری از کشورها متداول‌تر از کشت خالص آن‏ها می ‏باشد. به عنوان مثال استفاده مستقیم از یونجه در چراگاه موجب نفخ دام می‌شود در صورتی که کشت مخلوط آن با گراس‌ها ضمن کاهش این خطر یک جیره متعادل و کامل را تامین می ‏نماید. کشت گونه‌های متعددی از گراس‌‌های علوفه‌ای در کشت‌های مخلوط به ویژه با گیاه یونجه متداول است، از جمله می‌توان به گراس‌هایی چون علف باغ، ری‌گراس، فستوکا، علف قناری و علف پشمکی نرم اشاره نمود. نتایج تحقیقات در ایران نشان داده است که در کشت‌های مخلوط، نسبت برابری زمین و عملکرد کمی و کیفی علوفه در کشت مخلوط افزایش یافته است. از بین گراس‌های علوفه‌ای بررسی شده، کشت مخلوط یونجه با فستوکا و علف قناری از عملکرد علوفه و همچنین کیفیت مناسب تری نسبت به کشت یونجه با سایر گراس‌ها برخوردار می‌باشد.