تأثیر موسیقی تند بر پاسخ عملکرد بیهوازی ورزشکاران زن و مرد جوان

شنیدن موسیقی هنگام فعالیت ورزشی، برخی از فاکتورهای فیزیولوژیکی و روان‌شناختی را بهبود می‌بخشد. هدف پژوهش حاضر تأثیر موسیقی بر پاسخ عملکرد بی‌هوازی ورزشکاران مرد و زن جوان بود. در این پژوهش نیمه‌تجربی، 14 پسر (میانگین سنی 58/1±28/22 سال) و 10 دختر دانشجوی تربیت بدنی (میانگین سنی 85/1±30/21 سال) به‌صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. افراد به روش تعادل مخالف در دو جلسه، با و بدون موسیقی تند، آزمون وینگیت را اجرا کردند. شاخص‌های عملکرد بی‌هوازی (اوج، میانگین و درصد افت توان) در افراد اندازه‌گیری شد. داده‌های حاصل با استفاده از نرم‌افزار SPSS (آزمون تحلیل واریانس دوعاملی) در سطح معناداری 05/0P≤ تجزیه‌وتحلیل شدند نتایج نشان داد که متغیرهای اوج توان و میانگین توان بی‌هوازی در شرایط با موسیقی بالاتر از بدون موسیقی بود (049/0P= و 01/0P=). زمانی‌که اثر موسیقی و جنسیت با هم بررسی شد، نتایج، اختلاف معناداری را نشان نداد و موسیقی به یک اندازه در دو جنس تأثیر داشت. در مورد درصد افت توان، اختلاف معناداری بین اجرا با و بدون موسیقی مشاهده نشد. در بررسی تأثیر جنسیت نیز اختلاف معناداری بین زنان و مردان مشاهده نشد (05/0P>). اما زمانی‌که اثر موسیقی و جنسیت با هم بررسی شد، زنان افت توان کمتری را در پاسخ به موسیقی نشان دادند (05/0P=). به‌طور کلی، موسیقی تند تأثیر معناداری بر بهبود عملکرد بی‌هوازی مردان و زنان ورزشکار دارد و زنان افت توان کمتری را نسبت به مردان، هنگام اجرای فعالیت بی‌هوازی همراه با موسیقی نشان می‌دهند.