خاصگرایی در حقوق بین الملل و سیاست بایسته جمهوری اسلامی ایران درباره آن
2018
خاصگرایی به وضعیتی اطلاق میشود که در آن، یک دولت یا موجودیت فعال در حقوق بینالملل برای پیادهسازی ارزشها و پیگیری اهداف خود، بهصورت مکرر و هدفمند، اقداماتی را بر خلاف قواعد عمومی حقوق بینالملل انجام دهد. با توجه به گسترش این پدیده در حقوق بینالملل، کسب تصویری درست از آن، نیازی روزافزون بهحساب میآید. در این نوشتار ضمن تبیین دلایل بروز خاصگرایی حقوقی، ویژگیهایی همچون نقض مکرر و نظاممند حقوق بینالملل، تأکید بر دوگانگی و حاکمیتگرایی بهعنوان شاخصههای رفتاری خاصگرایان، مورد بررسی قرار گرفتهاند. دولت یا موجودیت خاصگرا با استفاده از شیوههایی همچون استفاده از تعبیر جایگزین، بهکار بستن معیارهای دوگانه و معافیتگرایی، رویکردی خاصگرایانه نسبت به حقوق بینالملل اتخاذ میکند. نوشتار پیشرو پس از پرداختن به شیوههای یادشده، به مسئله چندپارگی حقوق بین الملل به عنوان نتیجه خاص گرایی حقوقی میپردازد و در پایان پیشنهاداتی را برای سیاست گذاران دولت جمهوری اسلامی ایران در قبال این مسئله، ارائه میدهد. به نظر میرسد با توجه به فراگیر شدن این پدیده در حقوق بین الملل، دولت ایران باید «نظریه خاص گرایی» مخصوص به خود را منطبق با وضعیت، منافع و آرمانهای ایران طراحی کند و منطبق با چارچوبهای حقوقی به آن سامان بخشد. این نظریه ضمن درنظر گرفتن شیوه ابتکار عمل ایران در استفاده از ظرفیتهای خاص گرایی، چگونگی اتخاذ موضع و تصمیمگیری در قبال خاص گرایی دیگر دولتها را نیز باید مورد توجه قرار دهد. ضروری است که نهادهای حقوقی و دیپلماتیک ملی، ضمن کسب شناخت مناسب از خاص گرایی حقوقی، با ارائه نظرات رسمی کارشناسی شده و تولید ادبیات حقوقی در این زمینه، نقش فعالانهای را در هدایت و راهبری آن، ایفا کنند.
- Correction
- Source
- Cite
- Save
- Machine Reading By IdeaReader
0
References
0
Citations
NaN
KQI