شناسایی پیشایندهای پیشکنشگری مدیران و توسعه آن در یک سازمان عمومی

زمینه و هدف: شدت و گستردگی رقابت، ارتباطات و اطلاعات سریع، تغییرات فزاینده و پیشرفت فناوری نیاز به وجود مدیران پیش‌کنش را برای هدایت و سازماندهی امور سازمانی اجتناب‌ناپذیر کرده است. بر این اساس، این پژوهش به توسعه پیش‌کنشگری مدیران یک سازمان عمومی پرداخته است. روش‌شناسی: این تحقیق نوعی پژوهش کاربردی و کیفی است که با روش آمیخته متوالی (کیفی - کمی) انجام شده است. در مرحله کیفی، پیشایندهای تقویت‌کننده پی‌کنشی مدیران با رویکرد استقرایی و روش تحلیل محتوای کیفی تحقیقات مرتبط استخراج و تلفیق شدند. در مرحله دوم نیز، روش‌های توسعه پیشایندهای پیش‌کنش‌گری با استفاده از نظرات 12 نفر از خبرگان اولویت‌بندی شدند. یافته‌ها: پیشایندهای تقویت‌کنندۀ پیش‌کنشگری مدیران در قالب سه مقولۀ اصلی پیشایندهای خصوصیتی (شخصیتی و انگیزشی)، پیشایندهای رفتاری (رفتارهای نوآورانه، تحول‌گرایانه، مسئله‌محور، ارتباطی و سازمانی) و پیشایندهای قابلیتی (قابلیت‌های شناختی، روان‌شناختی و هوشمندی) طبقه‌بندی شده‌اند. فعالیت‌های خود توسعه‌ای برای توسعه مقوله پیشایندهای رفتاری، روابط توسعه‌ای برای توسعه مقوله پیشایندهای خصوصیتی و فعالیت‌های خود توسعه‌ای برای توسعه مقوله پیشایندهای قابلیتی دارای بالاترین اولویت توسعه بودند. نتیجه‌گیری: پیش‌کنش‌گری به عنوان یک قابلیت حیاتی مدیران در دنیای رقابتی امروز قابل توسعه است. بهسازی خصوصیات، رفتارها و قابلیت‌های فردی تقویت کننده این قابلیت آمادگی مدیران را برای پیش‌کنشگری ارتقا خواهد داد.