Od inności do normalności. Turystyka zagraniczna Polaków w mozaice wspomnień

„Podroz […] nie zaczyna sie w momencie, kiedy wyruszamy w droge, i nie konczy, kiedy dotarliśmy do mety. W rzeczywistości zaczyna sie duzo wcześniej i praktycznie nie konczy sie nigdy, bo taśma pamieci kreci sie w nas dalej, mimo ze fizycznie dawno juz nie ruszamy sie z miejsca” [Kapuścinski 2006, s. 79]. Ten fragment Podrozy z Herodotem otwiera publikacje poświeconą wspomnieniom Polakow z turystycznych wyjazdow zagranicznych w dwoch okresach: Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL) i po transformacji w warunkach demokratycznej III Rzeczypospolitej Polskiej. Ryszard Kapuścinski (1932-2007) w sobie wlaściwym stylu wyrazil trojetapowośc kazdej wyprawy, ktora w badaniach tej aktywności czlowieka ( homo viator ) zostala ujeta przez Marca Boyera [1973] jako podroz wyobrazona, podroz przezywana i podroz przedluzona. Wielu – za Krzysztofem Przeclawskim [1997] rowniez polskich uczonych [1] stosowalo ten model, eksplorując zakreślony przez siebie problem badawczy. W recenzowanej pracy Anna Kopczak-Wirga, badając konstrukcje wspomnien z podrozy, skoncentrowala sie na trzeciej fazie modelu Boyera, korespondującej z opowieściami postturystyczymi ( post-tour narrative ) Edwarda M. Brunera [s. 83-84 [2] ]. Ten zabieg Badaczki zwrocil uwage autora niniejszej recenzji. [1] Por. m.in. Banaszkiewicz 2012b; 2012c; Owsianowska 2014; Klimczyk, Zwolinska 2017; Borkowski 2019; Buczkowska-Goląbek, Herbik 2019; Duda 2020. [2] Zapis wylącznie numerow stron oznacza odwolania do recenzowanej pracy.