بررسی پروتکل های مسیریابی در شبکه های سیار موردی و انتخاب پروتکل مناسب برای یک شبکه سیار موردی نظامی

با توجه به محدودیت‌های شبکه‌های باسیم، ازجمله محدودیت‌های مکانی و جغرافیایی، هزینه بالای ایجاد زیرساخت‌های لازم، کندی ایجاد زیرساخت‌ها و سایر موارد، شبکه‌های بی‌سیم از اهمیت و توجه زیادی برخوردار گردیده‌اند. در این میان شبکه‌های سیار موردی به­دلیل داشتن ویژگی‌هایی مانند عدم نیاز به مدیریت مرکزی و زیرساخت و نیز قابلیت تحرک­پذیری بالا موردتوجه خاص قرار گرفته‌اند. یک شبکه‌ سیار موردی یک شبکه مستقل از گره‌های مسیریاب است که با پیوندهای بی‌سیم به یکدیگر متصل شده‌اند. در این شبکه مسیریاب‌ها به‌صورت تصادفی حرکت می‌کنند و به‌طور مستقل خودشان را، سازمان‌دهی می‌کنند؛ بنابراین همبندی‌ شبکه‌های بی‌سیم پی‌درپی و به طرز غیرقابل پیش‌بینی تغییر می‌کند که همین موضوع به یکی از چالش‌های استفاده از این شبکه‌ها تبدیل شده است. درصورتی‌که پروتکل مسیریابی با توجه به شرایط مورداستفاده انتخاب نشود مشکلات متعددی را به­وجود خواهد آورد. در این مقاله به بررسی شبکه‌های سیار موردی پرداخته و سپس یک پروتکل مسیریابی بهینه برای ارتباطات نظامی سیار پیشنهاد خواهیم داد. این پیشنهاد با توجه به ویژگی‌های یک ارتباط نظامی ارائه گردیده است. نتایج شبیه‌سازی نشان‌دهنده عملکرد بهینه این پروتکل در مقایسه با سایر پروتکل‌های موردنظر است.