تأثیر تمرین مقاومتی بر روی عملکرد بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی موش های نر ویستار بالغ

مقدمه و هدف: اختلال اسپرماتوژنز موجب ایجاد ناباروری در جنس نر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر روی عملکرد بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز و پارامترهای اسپرمی موش های نر ویستار بالغ می باشد. مواد و روش ها: تعداد 20 سر موش بالغ نر به ‌صورت تصادفی به 2 گروه 10 تایی، کنترل و تمرین مقاومتی تقسیم شدند. تمرین به مدت (پنج هفته و سه روز در هفته) با 50 درصد توده ی بدنی و 30 گرم اضافه بار با 90 ثانیه استراحت انجام شد. میزان تستوسترون سرم، سلول لیدیگ، تراکم چربی بینابینی بیضه، شاخص های اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی با روش آماری تفاوت بین گروهی با آزمون t-test با سطح (05/0>p) ارزیابی شد. نتایج: تمرین مقاومتی باعث افزایش معنی دار سلول لیدیگ و تراکم چربی بینابینی بیضه نسبت به گروه کنترل شد (05/0>p)، ولی تأثیر معنی داری بر میزان تستوسترون سرم نداشت. آنالیز بافتی نشان داد که تمرین مقاومتی شاخص های اسپرماتوژنز (TDI شاخص تمایز لوله ای، SI شاخص اسپرمیوژنز و RI شاخص تجمعی) را نسبت به گروه کنترل کاهش می دهد (05/0>p)، اما تأثیر معنی-داری بر روی ارتفاع اپیتلیوم، تعداد و قطر لوله اسپرم ساز ندارد. بررسی پارامتر های اسپرمی نشان داد که تمرین مقاومتی موجب کاهش تعداد تحرک و زیست پذیری اسپرم و افزایش شکستگی (DNA) می شود (05/0>p)، اما تأثیر معنی داری بر بلوغ اسپرم ندارد. نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی باعث ایجاد اختلال در فرآیند اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی شده و می تواند تأثیر منفی در سیستم باروری مردان داشته باشد.