بررسی کارایی متابی سولفیت سدیم و اسید اسکوربیک در حذف اکسیژن محلول آب شرب

اکسیژن محلول در تمامی آب‌هایی که به نحوی با اتمسفر هوا در تماس هستند، موجود می‌باشد و شاخصی از کیفیت آب است. حذف اکسیژن محلول از آب را تجزیه هوازدایی می‌نامند که به روش‌های معمول مکانیکی، حرارتی و شیمیایی انجام می‌گیرد. در این تحقیق متا‌بی‌سولفیت سدیم و اسید اسکوربیک جهت اکسیژن‌زدایی آب شرب بکار رفته‌اند و عوامل موثر هم‌چون زمان ماند، دما، سختی‌ کل و تغییر PH در راندمان اکسیژن‌زدایی بصورت تجربی بررسی می‌گردند. بر اساس نتایج بدست آمده برای متا‌بی‌سولفیت سدیم، با افزایش 100 درصدی زمان ماند، غلظت اکسیژن محلول حدود 60 درصد و با افزایش 10 درصدی دما، غلظت اکسیژن محلول حدود 80 درصد کاهش می‌یابد؛ همچنین مشاهده شد که کاهش سختی ‌کل، راندمان اکسیژن‌زدایی را بصورت قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌دهد و تغییرات PH بر روی راندمان اکسیژن‌زدایی ماده فوق تاثیر ناچیزی دارد. بررسی اسید اسکوربیک نشان داد که با افزایش 10 درصدی دما، غلظت اکسیژن محلول حدود 40 درصد کاهش یافته و با کاهش 20 درصدی زمان ماند، غلظت اکسیژن محلول حدود 25 درصد کاهش می‌یابد. بررسی تاثیر PH در مورد ماده فوق نشان داد که راندمان اکسیژن‌زدایی در حالت بازی بهتر از حالت اسیدی می‌باشد.