Dializa otrzewnowa jako ratunkowa metoda terapii po ponad 20 latach leczenia nerkozastępczego i braku dostępu naczyniowego do technik zewnątrzustrojowych — opis przypadku

Opisano 66-letniego mezczyzne z 23-letnim wywiadem leczenia nerkozastepczego, ktory w latach 90. XX wieku zostal wlączony do leczenia hemodializami z powodu schylkowej niewydolności nerek w przebiegu nefropatii IgA. Po 3 latach dializoterapii otrzymal allogeniczny przeszczep nerki od dawcy zmarlego. Na skutek nawrotu nefropatii IgA w nerce przeszczepionej w 2009 roku byl wlączony ponownie do przewleklego programu hemodializ. Zasadniczym problemem bylo zapewnienie choremu dostepu naczyniowego; juz w 2009 roku stwierdzono zwezenie zyly podobojczykowej prawej, ktore leczono wenoplastyką z implantacją stentu. W 2014 roku stwierdzono krytyczne zwezenie obu zyl ramienno-glowowych oraz zyly glownej gornej. Chory byl konsultowany przez chirurga naczyniowego; nie kwalifikowal sie do wytworzenia stalego dostepu do hemodializy, wykluczono takze mozliwośc zabiegow naprawczych na duzych naczyniach klatki piersiowej. W sytuacji braku dostepu naczyniowego do hemodializy wszczepiono mu cewnik Tenckhoffa do jamy otrzewnowej, a miesiąc poźniej zmieniono metode leczenia nerkozastepczego z hemodializy na automatyczną dialize otrzewnową. W przekonaniu chorego mialo to byc leczenie na krotki czas przed śmiercią. Pacjent nie mial diurezy. Obecnie chory jest zrehabilitowany, przebieg leczenia dializą otrzewnową przebiega bez powiklan. Ultrafiltracja wynosi okolo 1200 ml/dobe, a znormalizowany tygodniowy klirens mocznika — 2,43. Pacjent jest obecnie przekonany do leczenia dializą otrzewnową, wspolpracujący i zadowolony z efektow terapii.