TÜRK ŞİİRİNİN VASİSİNİ KAYBEDİŞİ: İKİNCİ YENİ

Bu makale, Ikinci Yeni olarak adlandirilan siir soylemini imge ve felsefi arka plan olarak inceleyerek birtakim cagdas olanaklari tespit etmeyi amaclamaktadir. Bu baglamda ‘baba ve ‘babasizlik’ metaforu, soz konusu siir dilinin yeni anlatim olanaklari acisindan ciddi alamda bir gelenek sorunu dogurur. Bu ayni zamanda gelenegin disinda bir batililasma problemi olarak Ikinci Yeni siirini mutlak bir imgesel bagsizliga, baglantisizliga surukler. Asil uzerinde durulmasi gereken de, Ikinci Yeni sirininde gercek anlamda bir gelenek olgusunu siir dilinde tasiyip tasimadigidir. Cunku siir de her edebi turde oldugu gibi gecmis donemlerle organik bir bagin varligina muhtactir. Cagin sartlari ne olursa olsun devam eden bir takim estetik munasebetlerin varligi inkâr edilemez. Bu baglamda ‘baba’ metaforu Ikinci Yeni siir dilinde varolan vasi algisinin ontolojik sonuclariyla iliskilidir. Cunku bu siir dili bicimsel goruntudeki sapmalariyla ve anlamasal cerceveli aykiriliklariyla Oedipus olgusuyla siklikla karsi karsiya kalan ve bu karsilasmayi yikici bir carpismaya donusturmekten cok edilgen tavir alan yaniyla dikkat ceker. Boyle bir acidan bakildiginda Ikinci Yeni ‘baba’ metaforuyla sadece gelenege ait dusunsel kokenlere degil; siir dilindeki radikal ifade bicimlerine kadar bir donusturme cabasi icine girer. Dolayisiyla bu inceleme Ikinci Yeni siirinin baglamsizligi uzerine bazi cikarimlar amaclamaktadir.