بررسی تاثیر میزان هوای غیر عمدی بر مقاومت و دوام بتن حاوی مواد افزودنی طبیعی و شیمیایی

جهت استفاده از بتن به عنوان یک ماده ساختمانی با کاربردهای متعدد، می بایست به خواص مکانیکی و دوامی آن توجه شود. خواص مکانیکی شامل مقاومت فشاری، کششی، خمشی و سایشی بوده و خواص دوامی شامل مقاومت در برابر حمله سولفات ها و کلریدها می باشد. در تمامی موارد ذکر شده میزان هوای غیرعمدی بتن، رابطه ای ویژه با خواص مکانیکی و دوامی آن دارد. در تحقیق پیش رو به بررسی این رابطه و همچنین تاثیر مواد افزودنی شیمیایی و طبیعی شامل زئولیت، متاکائولن، میکروسیلیس و درصد های مختلف روان کننده بر روی هوای بتن پرداخته شده است. نمونه ها با آزمایشات دما، اسلامپ، هوای بتن، نفوذپذیری آب، مقاومت الکتریکی، جذب آب و مقاومت فشاری برای سنین 7، 28 و 90 روز، مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد بتن حاوی میکروسیلیس و زئولیت به ترتیب کمترین میزان هوا را دارد. در رابطه با جذب آب، نمونه دارای متاکائولن و زئولیت به ترتیب بیشترین، در مورد نفوذ آب، بتن حاوی میکروسیلیس و متاکائولن به ترتیب کمترین، در آزمایش مقاومت الکتریکی 7 و 28 روز، نمونه شامل متاکائولن و زئولیت و در 90 روز، نمونه حاوی زئولیت و میکروسیلیس به ترتیب بیشترین، در مورد مقاومت فشاری نیز نمونه دارای میکروسیلیس و متاکائولن به ترتیب بیشترین بوده که نمونه حاوی زئولیت در 7 روز مقاومت کمی از خود نشان داد که در سنین بالاتر رشد نسبی بهتری داشت. همچنین می توان به این نتیجه رسید که با افزودن میکروسیلیس و 1.5% روان کننده به نمونه بتن، کمترین میزان هوای بتن و بیشترین مقدار مقاومت فشاری حاصل گردد. در مجموع نتایج نشان داد، اگر میزان هوای بتن را کاهش دهیم به صورت مستقیم یا غیر مستقیم می توان خواص مکانیکی و دوامی بتن را افزایش داد و بایستی تلاش نمود با کاهش نفوذپذیری و هوای بتن، کارایی و توانمندی بتن را افزایش داد.