Zastosowanie ciągłej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej u pacjenta z zespołem sercowo-nerkowym typu 2 — opis przypadku

U 83-letniego mezczyzny z co najmniej 10-letnim wywiadem przewleklej niewydolności serca o etiologii niedokrwiennej (od września 2014 r. klasa IV wg NYHA) z pogarszającą sie funkcją filtracyjną nerek w przebiegu rozwijającego sie zespolu sercowo- nerkowego typu 2 zaobserwowano cechy oporności na diuretyki petlowe. Z powodu narastania przewodnienia (wzrost masy ciala o 28,5 kg w ciągu 2 miesiecy) oraz pogarszania sie stanu klinicznego zdecydowano o zastosowaniu ciąglej ambulatoryjnej dializy otrzewnowej w trybie pilnym. W wyniku terapii uzyskano znaczącą redukcje przewodnienia (spadek masy ciala ok. 16 kg) i bardzo wyraźną poprawe stanu klinicznego pacjenta polączoną z poprawą jakości zycia oraz aktywności fizycznej. W ciągu 4-miesiecznej obserwacji nastąpila poprawa wydolności serca do klasy III/II wedlug NYHA oraz frakcji wyrzutowej lewej komory serca z 25% do 30–35%.