اثربخشی آموزش مثبتاندیشی به شیوه گروهی بر بهبود همدلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش-آموزان پسر دارای ناتوانی یادگیری

هدف از این پژوهش اثربخشی آموزش مثبت‌اندیشی به شیوه گروهی بر بهبود همدلی و اضطراب اجتماعی دانش آموزان پسر دارای ناتوانی‌های یادگیری بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه‌ی دانش‌آموزان 15-13 سال مبتلا به اختلال یادگیری مراجعه کننده به مراکز آموزشی و بالینی شهر کرج در سال تحصیلی98-1397 بود. از بین جامعه آماری 40 دانش‌آموز به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب، و در ادامه هر یک از آن‌ها به روش نمونه‌گیری تصادفی در دوگروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20 نفر) جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه همدلی لامونیکا، پرسشنامه اضطراب اجتماعی لاجرسا و آموزش مثبت اندیشی بود. آموزش مثبت‌اندیشی به صورت 10 جلسه 75 دقیقه‌ای به گروه آزمایش ارائه شد اما گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. داده‌های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تجزیه و تحلیل یافته‌های پژوهش نشان داد که آموزش مثبت‌اندیشی در بهبود همدلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش آموزان با ناتوانی یادگیری موثر است به گونه-ای که افراد مورد مطالعه در گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون به طور معناداری همدلی بهتر و اضطراب اجتماعی کمتری دارند(005/0p <). با توجه به نتایج بدست آمده از این پژوهش پیشنهاد می شود که از مثبت‌اندیشی به عنوان یکی از درمان‌های موثر در بهبود همدلی و کاهش اضطراب اجتماعی دانش‌آموزان با ناتوانی یادگیری استفاده شود.