İKONOGRAFİK DİLİN YİTİMİ: MODERNİZMİN ÇARMIHA GERDİĞİ İSA

Carmih Hristiyan dunyasi icin ne kadar onemliyse Bati resmi icin de bir o kadar onemlidir. Hristiyanlik gibi Bati resmi de bu “kutsal” nesne/form uzerine insa edilmistir. Isa’nin 3. yuzyildan itibaren hac uzerinde tasvir edilmeye baslanmasiyla birlikte ikonografik bir dil de yavas yavas ortaya cikmistir. Zaman icerisinde olusan bu ikonografik dil Ronesans’la birlikte asinmaya baslasa da 20. yuzyilin baslarina kadar bazi istisnalar disinda bozulmadan gelmistir. Bu tarihten itibaren geleneksel ikonografik dil bircok sanatci tarafindan goz ardi edilmis yeni formlar ve ifade bicimleriyle carmiha gerilme tasvirleri farkli bir boyuta evrilmistir. Geleneksel dilden uzaklasan modern carmiha gerilme tasvirleri bazen konuyla baglanti kurulamayacak kadar soyut bazen de Hristiyan anlatiyla ilgisi kurulamayacak kadar alakasiz bir sekilde resmedilmistir. Geleneksel ikonografik dilin genelde teblig temelli kaygisi modern sanatcinin tuvalinde teknik, ifadesel, siyasal ve toplumsal kaygilara donusmustur. Isa sadece kendi cektigi acilarin degil ezilmislerin, yurdundan surulmuslerin, iskenceye maruz kalmislarin gorsel sozcusune donusmustur. Picasso’nun resminde Kubizmin, Douglas’in tuvalinde zencilerin sozcusu olmustur. Geleneksel ikonografik dil yavas yavas kaybolurken yeni bir dil ortaya cikmistir. Bu yeni dilde carmiha gerismis Isa’nin gorevi bir yandan sanatci icin bir yandan da aci cekenler icin konusmaktir.