اثربخشی آموزش شوخطبعی بر بهزیستی سالمندان

شوخ­‌طبعی به عنوان جزئی از روان­‌شناسی مثبت‌­نگر، مفهوم فراگیر و چندگانه‌­ای دارد. با توجه به اهمیت و نقش شوخ­‌طبعی در سلامت جسمانی و روانی افراد و شیوع بالای مشکلات جسمانی و روان‌­شناختی در دوران سالمندی در همین راستا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش شوخ­طبعی بر بهزیستی سالمندان انجام شد. این مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌­آزمون و پس‌­آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد سالمند ساکن شهر جم از توابع استان بوشهر در سال 1398-1397 بود. در این پژوهش 42 فرد سالمند با تخصیص تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله 8 جلسه برنامه آموزش شوخ­طبعی مک­‌گی را دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندیدند. در انتهای مطالعه 38  نفر وارد تحلیل شدند. جمع­آوری داده­ها در این پژوهش با استفاده از شاخص پنج سؤالی بهزیستی سازمان بهداشت جهانی انجام شد. داده‌­ها پس از ورود به نرم‌­افزار SPSS نسخه 24 با روش تحلیل کوواریانس تک­‌متغیری تحلیل شدند. یافته‌­ها نشان داد که بین گروه­ مداخله و کنترل از نظر بهزیستی تفاوت معنی‌­داری وجود داشت. به عبارت دیگر، آموزش شوخ­طبعی، باعث افزایش بهزیستی در افراد سالمند شد (001/0>P). بنابراین بکارگیری برنامه آموزش شوخ­طبعی توسط روان­شناسان و متخصصان حوزه سلامت روان در سطوح مختلف پیشگیری می­تواند مفید واقع شود.