اثربخشی مشاوره راه حلمحور در کاهش ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در زنان متقاضی طلاق

زمینه و هدف: یکی از عواملی که در تداوم ازدواج نقش مهمی دارد، سازگاری زناشویی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مشاوره راه­حل محور در کاهش ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در زنان ناسازگار انجام گرفته است. روش: این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر شیوه اجرا، دارای طرح نیمه­آزمایشی از نوع پیش­آزمون – پس‌آزمون چندگروهی است. جامعه آماری پژوهش را زنانی تشکیل داده‌اند که در سال 1395 برای طلاق به دادگستری شهر اردبیل مراجعه کرده‌اند و نمونه 30 نفری از آن‌ها که حداقل 16 سال سن و وضعیت اقتصادی متوسط داشتند، به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های روا و پایای بی­ثباتی ازدواج(ادواردز، جوهانسون و بوث، 1987) و ناسازگاری بیر- استرنبرگ(1977)، برای هر دو گروه جمع‌آوری و سپس برای گروه آزمایش، هفت جلسه یک و نیم ساعته، مشاوره راه‌حل‌محور ارائه شد، درحالی که گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکردند و مجدد داده‌ها جمع‌آوری شد و با کمک آزمون مانوا تحلیل شدند. یافته‌ها و نتایج: پژوهش نشان داد که مشاوره راه­حل­محور می­تواند ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در زنان ناسازگار را کاهش دهد. این نتایج می­تواند پشتوانه­ای برای بکارگیری مشاوره راه­حل­محور در کاهش ریسک طلاق و ناسازگاری زناشویی در متقاضیان طلاق و نیز پیشگیری از اختلافات و تعارضات خانوادگی باشد. واژه‌های کلیدی مشاوره راه­حل­محور، ریسک طلاق، ناسازگاری زناشویی، زنان ناسازگار