اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا و متوسط بر TFAM و NRF-1 عضله اسکلتی در رت های نر دیابتی نوع 2

زمینه و هدف: بخوبی مشخص شده است که عامل نسخه برداری A میتوکندری (TFAM) و عامل شماره 1 تنفسی هسته (NRF-1) تنطیم کننده های کلیدی بایوژنز میتوکندری و فسفوریلاسیون اکسیداتیو هستند. این مطالعه اثر 12 هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا (HIIT) و متوسط (MIIT) را بر مولکول های تنظیمی بایوژنز میتوکندری (TFAM و NRF-1) عضله اسکلتی رت های نر دیابتی نوع 2 بررسی کرد. روش تحقیق: تعداد 40 سر رت نر (سن: 8 هفته، وزن: 20±180 گرم) به دو گروه رژیم غذای پر چرب (HFD) و رژیم غذای استاندارد (C) تقسیم شدند. پس از القاء دیابت نوع 2 از طریق استروپتوزوتوسین در رت های چاق، 8 سر رت دیابتی (D) و 8 سر رت گروه C کشته شدند و 24 سر رت باقیمانده به طور تصادفی به 3 گروه کنترل دیابتی (DC)، گروه MIIT ، و گروه HIIT تقسیم گردیدند. برنامه MIIT شامل 13 وهله‌ فعالیت 4 دقیقه‌ای با شدت 70-65 درصد VO2max و برنامه HIIT شامل 10 وهله‌ فعالیت 4 دقیقه‌ای با شدت 90-85 درصد VO2max با دوره‌های استراحتی فعال 2 دقیقه‌ای بودند که به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هفته، به اجرا در آمدند. از روش وسترن بلات برای اندازه گیری مقادیر پروتئین های TFAM و NRF1 استفاده شد. یافته‌ها: سطوح پروتئینی TFAM و NRF1 پس از القاء دیابت نسبت به گروه C به طور معنی داری کاهش یافت (01/0>p). هر دو برنامه HIIT و MIIT منجر به افزایش غیر معنی دار سطوح پروتئینی NRF-1 نسبت به گروه DC شدند (05/0

• Correction
• Source
• Cite
• Save
• Machine Reading By IdeaReader