نگرش پزشکان، پرستاران و بيماران بستری در بيمارستانهای منتخب روانپزشکی شهر تهران در مورد حقوق بيماران روانی

هدف: با هدف شناسايی ضعف­ها و نارسايي­های منشور حقوق بيماران روانی و ارايه پيشنهاد برای اصلاح آن به بررسی نگرش پزشکان، پرستاران و بيماران بستری در مورد ضرورت و قابليت اجرايی مفاد منشور حقوق بيمار پرداخته شد. روش: پژوهش به روش پيمايشی مقطعی و روی 71 پزشک، 97 پرستار و 105 بيمار بستری در چهار بيمارستان روزبه، ايران، امام حسين (ع) و رسول اکرم (ص) انجام شد. گويه­های پرسش‌نامه­ پژوهشگرساخته حاضر از سه منبع 1- منشور حقوق بيمار مصوب وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، 2- موارد مطرح‌شده در منشور حقوق بيماران برگرفته از بررسی پارساپور و 3- مبانی قانونی مراقبت بهداشت روان در خصوص بيماران بستری، تهيه شده توسط سازمان جهانی بهداشت جمع آوری شد. برای تجزيه و تحليل يافته­ها از آمار توصيفی و آزمون کروسکال- واليس استفاده شد. يافته­ها: هر سه گروه با ضرورت نداشتن 3 بند «امکان انصراف از ادامه درمان از سوی بيمار برخلاف نظر تيم درماني»، «امکان رد درمان پيشنهادی از سوی بيمار برخلاف نظر تيم درماني» و «امکان ترک بيمارستان با رضايت شخصی بيمار برخلاف نظر تيم درماني» توافق داشتند. هر سه گروه بستری اجباری بيمار در شرايطی را که بيمار «خطری برای ديگران محسوب شود»، «قادر به مراقبت و تأمين نياز های خود نبوده، سلامت جسمی وی در خطر باشد» و «اقدام به خود کشی کرده باشد» ضروری مي­دانستند. بيماران با محدودکردن فعاليت فيزيکی بيمار و استفاده از روش­های فيزيکی اجباری در درمان بيماری موافق نبودند. نتيجه‌گيری: منشور کنونی حقوق بيمار در ايران نمي­تواند به‌طور کامل پاسخ­گوی نيازهای بيماران روانی باشد.