Metody CAx w aplikacjach medycznych przy wytwarzaniu technologiami generatywnymi

W ostatnich latach mozna zauwazyc dynamiczny rozwoj dzialalności badawczej skupiającej sie na aplikacjach medycznych. Interdyscyplinarna dziedzina nauki nazwana ogolnie inzynierią biomedyczną, dzieki polączeniu dorobku nauk ścislych takich jak mechanika, chemia, informatyka, elektronika i medycyna, pozwala na wprowadzenie innowacyjnych rozwiązan inzynierskich, niedostepnych dotychczas w nauce. Przykladem takiego procesu jest mozliwośc precyzyjnego odwzorowania struktur wewnetrznych obiektu (w przypadku medycyny – pacjenta) za pomocą technik inzynierii odwrotnej, a nastepnie modelowanie i wytwarzanie wyrobow do nich dopasowanych za pomocą technologii generatywnych. Dzieki temu mozliwa jest nie tylko bardziej precyzyjna diagnostyka medyczna, ale rowniez szczegolowe planowanie zabiegow operacyjnych, budowa modeli symulacyjnych, fantomow szkoleniowych, a takze wytwarzanie zindywidualizowanych implantow, w tym scaffoldow. Trojwymiarowe scaffoldy, wykorzystywane w medycynie rekonstrukcyjnej, są jednymi z kamieni milowych inzynierii tkankowej ostatnich lat. Z zalozenia mają one stanowic, wypelnienie miejsca ubytku kostnego, bedące jednocześnie rusztowaniem dla odbudowującej sie tkanki. Glownym zadaniem tych konstrukcji jest sluzenie jako podloze dla komorek, ulatwiając ich implantacje, przy jednoczesnym zapewnieniu mechanicznego wsparcia dla nowo powstającej tkanki. Dodatkowo scaffoldy są odpowiedzialne za definiowanie i podtrzymywanie trojwymiarowej struktury, wspomagając rozwoj funkcjonalny nowej tkanki [1, 2]. 2. Charakterystyka implantow typu „scaffold”