مقایسه اثرات ضد تشنجی تجویز کاربامازپین (CBZ) و تحریک الکتریکی یک طرفه با فرکانس پائین (LFS) در طی کیندلینگ ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی، در موشهای صحرائی نر بالغ

زمینه و هدف  صرع، نوعی بیماری مزمن و چندعاملی همراه با تشنج‌های ناگهانی تکراری است. کاربامازپین، معمول‌ترین دارو برای درمان صرع می‌باشد. امروزه، استفاده از LFS نیز، به عنوان درمان جایگزین، در بیماران مقاوم به دارو مورد توجه می‌باشد؛ لذا در این کار تحقیقاتی، به مقایسه اثر LFS و کاربامازپین، طی صرع‌زایی هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ الکتریکی، بر شاخص‌های تشنجی در موش صحرایی نر بالغ پرداخته می شود. مواد و روش‌ها در این مطالعه، تعداد پنجاه سر موش صحرایی نر بالغ، به طور تصادفی، به پنج گروه تقسیم شدند: کیندل (KND)، KLFS، MCK، CBZ20K و CBZ40K. گروه کیندل، تحریک روزانه کیندلینگ را به روش سریع، در ناحیه CA1 هیپوکامپ پشتی دریافت می‌کردند. در سایر گروه‌ها نیز تحریکات روزانه کیندلینگ، مشابه گروه کیندل اعمال می‌شد. در گروه کیندل+LFS (KLFS )، بلافاصله پس از پایان تحریکات کیندلینگ، تحریکات LFS اجرا می‌شد. در گروه متیل‌سلولز+کیندلینگ (MCK)، قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، مقدار 2/0 میلی‌لیتر محلول 5/. درصد متیل‌سلولز به صورت درون صفاقی دریافت می‌شد. گروه‌های دارو+کیندلینگ (CBZ20K و CBZ40K) قبل از دریافت تحریکات کیندلینگ، به ترتیب مقادیر mg/kg 20 یا mg/kg 40 داروی کاربامازپین، به صورت درون صفاقی، دریافت می‌کردند. یافته‌ها نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان می‌دهند که استفاده از LFS یا کاربامازپین، باعث کاهش معنی‌دار میانگین شدت تشنج، مدت‌زمان کل تشنج و مدت‌زمان امواج تخلیه متعاقب در گروه‌های KLFS و CBZ40K نسبت به گروه KND می‌شود (p < 0.05). نکته حائز اهمیت این است که مقدار مؤثر CBZ نسبت به LFS اثر کاهشی بیشتری بر شاخص‌های تشنجی دارد. نتیجه‌گیری با توجه به نتایج حاصل به‌دست آمده، به نظر می‌رسد مقدار مؤثر CBZ نسبت به اعمال LFS به دنبال کیندلینگ هیپوکامپ، در کاهش شاخص‌های تشنجی، مؤثرتر است.