Trajektorie relacji polskiej etnologii i antropologii z nauką światową

Relacja z nauką światową, powiązan i usytuowania na miedzynarodowej mapie dyscypliny jest powracającym tematem w polskiej etnologii i antropologii. W artykule sugeruje sie, ze problem wspolpracy polskiej odmiany dyscypliny zwanej antropologią z nauką światową wynika z luki w kontaktach spowodowanej II wojną światową i jej geopolityczna konsekwencjami. Nauka w regionie Europy Środkowo-Wschodniej zostala zdominowana przez model sowiecki i izolowana od nauki światowej. Przed tym okresem etnolodzy byli kosmopolitycznymi badaczami, zaś po wojnie zostali w duzej mierze odizolowani od świata. Sytuacja poprawila sie w okresie poźnego socjalizmu, choc wciąz w sposob niewystarczający. Ostatnie dekady są w nowym kontekście powrotem do sytuacji sprzed 1938 roku. Wlączanie nauki w krwioobieg „antropologii światowych” jest wszakze skomplikowanym i znaczonym takze stygmatyzującym hierarchiami globalnej wiedzy procesem.