اثربخشی بوپروپیون بر عملکرد جنسی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس: یک کارآزمایی بالینی

مقدمه: اختلالات جنسی در زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS) شیوع نسبتا زیادی دارد و بر کیفیت زندگیشان اثر می‌گذارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر بوپروپیون آهسته رهش بر عملکرد جنسی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش‌کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده در سال 1398 بر روی 60 زن مبتلا به MS نوع بهبود یابنده- عودکننده که تحت درمان معمول MS و دارای اختلالات جنسی بودند، انجام شد. افراد به دو گروه 30 نفره دریافت‌کننده بوپروپیون و پلاسبو تقسیم شدند. پرسشنامه‌های صمیمیت و جنسی مولتیپل اسکلروزیس، شاخص عملکرد جنسی زنان، و شدت خستگی و همچنین پرسشنامه افسردگی بک II پیش، 4 و 8 هفته پس از شروع مداخلات برای تمامی بیماران تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون‌های تحلیل واریانس و اندازه‌گیری‌های مکرر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: نمره پرسشنامه عملکرد جنسی 8 هفته پس از مداخلات در گروه دریافت‌کننده بوپروپیون (85/45±96/9) به‌طور معنی‌داری کمتر از گروه پلاسبو (46/11±56/53) بود (007/0=p). همچنین نمره افسردگی در دو مرحله پس از مداخله در گروه بوپروپیون (03/23±26/11) کمتر از گروه پلاسبو (43/13±86/37) بود و در سیر مداخلات کاهش یافته بود (0001/0p<). نمره شاخص عملکرد جنسی FSFI و زیرمقیاس‌های آن در طول مطالعه در گروه بوپروپیون (88/25±67/2) نسبت به گروه دریافت‌کننده پلاسبو (8/2±44/17) بهبود یافت که نشان‌دهنده تداوم اثربخشی بوپروپیون مستقل از تغییرات نمرات افسردگی و خستگی در طی درمان در این بیماران بود (001/0p<). نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه اثربخشی درمان با بوپروپیون در بهبود اختلالات جنسی در بیماران زن مبتلا به MS را نشان داد.