Wpływ cukrzycy ciążowej na rozwój płodu i noworodka

Cukrzyca ciązowa (GDM, gestational diabetes mellitus ) obok nadciśnienia tetniczego, niedokrwistości i gestozy jest jednym z najczestszych i najciezszych powiklan wystepujących w czasie ciązy; stanowi 90% przypadkow cukrzycy w ciązy, pozostale to cukrzyca typu 1 istniejąca i leczona przed ciązą. Wczesne rozpoznanie i leczenie GDM jest istotnym elementem profilaktyki powiklan cukrzycy ciązowej. Nieleczona cukrzyca ciązowa powoduje szereg negatywnych nastepstw zarowno dla matki, jak i dla plodu. U pacjentek z GDM 2-krotnie cześciej wystepuje nadciśnienie tetnicze, stany przedrzucawkowe, poronienia, porody przedwczesne, zakazenia drog moczowych, pochwy i sromu. U noworodkow matek z GDM znacznie cześciej wystepuje makrosomia, ktorej przyczyną jest hiperglikemia ciezarnej. Noworodki z nierozpoznaną makrosomią narazone są na urazy okoloporodowe. Inne powiklanie wystepujące u dzieci matek chorujących na cukrzyce to zespol zaburzen oddychania, przejściowe zaburzenia oddychania, hipoglikemia, hiperbilirubinemia czy kardiomiopatia. Do odleglych powiklan u dzieci matek cukrzycowych nalezą: otylośc, wyzsze ryzyko wystąpienia cukrzycy oraz gorszy rozwoj psychosomatyczny i intelektualny. Istotnym elementem opieki polozniczej jest wczesne rozpoznanie cukrzycy ciązowej i wdrozenie wlaściwej opieki diabetologicznej i polozniczej.