Dynamika rozwoju budownictwa sakralnego w przestrzeni miejskiej Rzeszowa

W roku 1951 na obszarze Rzeszowa liczącego okolo 30 tysiecy mieszkancow funkcjonowaly cztery parafie (farna, pw. Chrystusa Krola, Matki Bozej Saletynskiej i św. Jozefa na Staromieściu). Jednostki te dysponowaly trzema kościolami parafialnymi, jedną nieduzą kaplicą parafialną, a takze kościolami: garnizonowym (poreformackim), gimnazjalnym (popijarskim) i bernardynow. Pod wzgledem liczby miejsc kultu religijnego w mieście sytuacja poszczegolnych parafii byla dobra, gdyz statystycznie na jeden obiekt sakralny przypadalo nieco ponad cztery tysiące katolikow. Najtrudniejsze warunki pracy duszpasterskiej byly w parafii pw. Matki Bozej Saletynskiej, poniewaz niewielka kaplica zlokalizowana w dawnym „Sierocincu” nie zaspokajala podstawowych potrzeb religijnych tamtejszych wiernych. Ze wzgledu na malą – w porownaniu z potrzebami – powierzchnie uzytkową (ok. 200 m2) tylko znikoma cześc parafian mogla uczestniczyc w niedzielnych mszach. W nastepnych dekadach Rzeszow dynamicznie rozwija sie pod wzgledem przestrzennym i demograficznym. W latach 1951-1977 na skutek wlączania w granice miasta nowych terenow niemal siedmiokrotnemu zwiekszeniu ulega obszar stolicy wojewodztwa (z 8 tys. km2 do 53,7 km2). Kolejne przesuniecia granic miasta nastepują w latach 2006-2010. Wowczas do Rzeszowa zostają przylączane sąsiadujące z nim solectwa o lącznej powierzchni 62,7 km2. Od 1950 do 2015 roku obszar miasta zwieksza sie ponad 14-krotnie i wynosi 116,4 km2 [Serwis Informacyjny Urzedu Miasta Rzeszowa (2), (http)]. W tym okresie sys-