اثر سطوح متفاوت شوری آب و پروتئین جیره غذایی بر نخستین فاکتور دفاعی میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei Boone, 1931) جوان

در مطالعه حاضر اثر سطوح مختلف پروتئین جیره غذایی و شوری آب بر شاخص‌های سلولی همولنف میگوی پا سفید غربی (Litopenaeus vannamei) جوان مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور تعداد 350 قطعه میگو با متوسط وزن و طول اولیه 18/0±55/5 گرم و 15/0±81/8 سانتی‌متر، در 27 مخزن بتنی با ظرفیت 10 تن آب (طول: cm 600، عرض: cm 170 و ارتفاع: cm 100) توزیع گردیدند. تیماربندی براساس طرح ماتریکس (3×3) شامل سه سطح شوری (ppt 35-32 و 15-12، 3-0) در سه سطح پروتئین جیره غذایی (45 و 35، 25%) طراحی شد. غذادهی 4 بار در روز در حد سیری به مدت 56 روز انجام گردید. در پایان، پارامترهای سلولی شامل: شمارش تعداد کل و تفریقی هموسیت‌ها مورد سنجش قرار گرفت. براساس نتایج، مطلوب‌ترین سطح پروتئین جیره غذایی در تعداد کل هموسیت‌ها و سلول‌های گرانولوسیت‌، 35% و شوری ppt 35-32 مشاهده شد و با عوامل متغیر ارتباط مستقیم داشت. هر چند که تعداد سلول‌های سمی‌گرانولوسیت ارتباط عکس را نشان داد (05/0P≤) و همچنین در تعداد سلول‌های هیالونوسیت‌ اثر معنی‌داری نداشتند. بدین ترتیب براساس نتایج کسب شده، سطح 35% پروتئین جیره غذایی جهت تغذیه این گونه مناسب‌تر می‌باشد. علاوه بر این، با توجه به استرسی که گونه پا سفید غربی در آب‌های شیرین و لب‌شور متحمل می‌شود، بهترین میزان شوری آب ppt 35-32 بوده و به عنوان مطلوب‌ترین شوری آب جهت پرورش میگوی پا سفید غربی توصیه می‌گردد.