توراکوسکوپی در مدل حیوانی خرگوش با هدف بافت قلب: معرفی رهیافت دوربین و مد تنفسی اپتیمال

زمینۀ مطالعه: توراکوسکوپی روشی کم‌تهاجم با کاربردهای تشخیصی، درمانی و تحقیقاتی در گونه‌های مختلف است، اما مطالعاتی که به استفاده از این روش در گونه‌های کوچک‌تر حیوانات پرداخته باشند کمتر به چشم می‌خورند. این مسئله می‌تواند به دلیل چالش‌ها و سختی‌های انجام موفقیت‌آمیز این روش در گونه‌های کوچک باشد. هدف: این مطالعه به منظور بررسی عملی بودن و معرفی بهترین رهیافت برای انجام توراکوسکوپی در خرگوش با هدف بافت قلب و همچنین تأثیر پروتکل تنفسی بر میزان تلفات پس از جراحی صورت گرفت. روش‌کار: در این مطالعه از تعداد 20 سر خرگوش سفید نژاد نیوزیلندی استفاده شد. رهیافت‌هایی که برای تروکار دوربین مورد ارزیابی قرار گرفتند رهیافت پارازایفوئیدال و اینترکاستال بودند. همچنین امکان ورود تروکار دوم و بهترین مکان برای ورود آن نسبت به دوربین بررسی شد. شدت آسیب به ریه و میزان تلفات تحت دو مد تنفسی Volume-Controlled و  Pressure-Controlled-بررسی شد. نتایج: دید حاصل از رهیافت پارازایفوئید نسبت به رهیافت اینترکاستال فضایی‌تر است و همچنین برای ورود تروکار دوم تسلط بیشتری در اختیار جراح قرار می‌دهد. برای تروکار دوم فضای بین دنده‌ای 5 و 6 امکان مانور بیشتری برای کار روی قلب در اختیار جراح قرار می‌دهد. در استفاده از مد تنفسی PCV ریه‌ها تا انتهای جراحی سالم و بدون علائم کبدی شدن باقی مانده و استفاده از این مد با تلفات کمتر همراه است. نتیجه‌گیری نهایی: استفاده از رهیافت پارازایفوئیدال و پروتکل تنفسی صحیح امکان کار در قفسه صدری را تحت دیدی واضح مهیا ساخته است و توراکوسکوپی در خرگوش را به مدلی عملی تبدیل می‌کند که می‌تواند در بسیاری از مطالعات تحقیقاتی قلب به کار رود.