Proteomika i jej zastosowanie w wybranych jednostkach chorobowych

Proteomika jest definiowana jako nauka zajmująca sie proteomem, czyli komponentem bialkowym, kodowanym przez genom. Termin „proteomika” zostal po raz pierwszy sformulowany i zastosowany przez Marca Wilkinsa w 1994 r. Glownym celem badan proteomicznych jest wyodrebnienie bialek wytwarzanych przez komorki i narządy, zarowno w stanach fizjologicznych, jak i patologicznych, badanie ich wzajemnych zalezności oraz poznanie ich struktur trojwymiarowych. Badanie proteomiczne mozna podzielic na trzy glowne etapy: 1) pozyskanie materialu i jego wstepna obrobka, 2) wlaściwa analiza profilu bialek, 3) analiza otrzymanych danych. Na kazdym z tych etapow wykorzystywane są coraz nowsze i coraz doskonalsze technologie, a zastosowanie metod proteomicznych w praktyce klinicznej daje realną szanse na identyfikacje nowych biomarkerow i nowych celow terapeutycznych, ktore bedzie mozna wykorzystac w diagnostyce i leczeniu chorob nowotworowych. Ponadto, mozliwa stanie sie wcześniejsza diagnoza choroby, przewidywanie jej postepu i reakcji pacjenta na leczenie. Podczas wykonywania eksperymentow proteomicznych badacze napotykają na wiele trudności metodologicznych, ktore niejednokrotnie uniemozliwiają interpretacje wynikow i wyciągniecie wnioskow. Zatem niezbedne okazuje sie przyjecie ogolnych norm pozwalających na porownanie wynikow pochodzących z roznych laboratoriow, a takze kryteriow jakościowych, ktore pozwolilyby oceniac poszczegolne etapy analizy. Badania nad biomarkerami roznych jednostek chorobowych pokazują, ze jezeli te warunki zostaną spelnione, to wyniki otrzymywane w eksperymentach proteomicznych mają duzą szanse na wykorzystanie w praktyce klinicznej. Celem niniejszej pracy bylo przedstawienie dotychczasowych osiągniec w zakresie badan proteomicznych na przykladzie wybranych chorob nowotworowych i zespolu Downa.