Stała elektrostymulacja u dorosłych pacjentów z wadami wrodzonymi serca

Wstep: Coraz wieksza grupa chorych obarczonych wrodzonymi wadami serca dozywa wieku doroslego. U pacjentow tych wystepują groźne dla zycia zaburzenia bodźcotworczości i przewodzenia. U cześci z nich koniecznośc implantacji stalego ukladu stymulującego pojawia sie w dziecinstwie, u cześci zaś w wieku dojrzalym. Material i metody: Przeanalizowano dane 30 pacjentow (14 mezczyzn, 16 kobiet) w średnim wieku 29,83 roku, u ktorych zastosowano stalą stymulacje serca; 22 z nich (w wieku śr. 26,09 roku) poddano operacji w wieku 10,05 roku, czyli 15,9 roku temu. W grupie pozostalych 8, ktorzy nie wymagali w przeszlości zabiegu kardiochirurgicznego, średnia wieku wynosila 40,12 roku. Celem pracy byla analiza przyczyn i sposobow stalej elektrycznej stymulacji u doroslych pacjentow z wadami wrodzonymi serca. Wyniki: Pośrod badanych byli pacjenci z wieloma roznymi wadami wrodzonymi serca, a średni wiek pierwszej implantacji wynosil 21 lat. Przyczyną wszczepienia stalego ukladu stymulującego u wiekszości byl calkowity lub zaawansowany blok przedsionkowo-komorowy, u cześci zaś blok wystepujący bezpośrednio po zabiegu operacyjnym. Pierwotnie u 50% chorych byl to uklad nasierdziowy. U 14 osob implantacje wykonano 2-krotnie, u 7 - 3-krotnie, u 4 - 4-krotnie. Wnioski: U pacjentow z wadami wrodzonymi serca koniecznośc implantacji ukladu stymulującego moze zaistniec w kazdym wieku. Czesto wymagana jest wielokrotna wymiana ukladu stymulującego, pojawia sie wiec populacja ludzi uzalezniona od tego systemu przez wiekszośc swojego zycia. Populacja doroslych z wadami wrodzonymi serca rozni sie istotnie od populacji, ktorą lekarze, zajmujący sie stalą stymulacją elektryczną, opiekują sie w swojej codziennej praktyce. Od zespolu implantującego oczekuje sie doskonalej znajomości anatomii wady i sposobu przeprowadzonej w przeszlości operacji kardiochirurgicznej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 299–307)