Rozwój duchowy jako atrybut dojrzałości w starości

Glownym celem artykulu jest przedstwienie znaczenia rozwoju duchowego czlowieka w okresie starości, naznaczonym lekiem przed zblizającą sie śmiercią. Niepokoje egzystencjalne, z ktorymi czlowiek musi sie zmierzyc na kolejnych etapach rozwoju, stwarzają mozliwośc ukierunkowania swojego zycia na cele istotne w starości. Prowadzi to w konsekwencji do kolejnych etapow dojrzalości. Starośc moze emanowac mądrością, dzieki ktorej senior jest gotowy do podjecia najtrudniejszych wyzwan dla siebie, dla innych ludzi, a nawet dla tego, co ponadludzkie.  Akceptując wlasną starośc i zblizającą sie śmierc, czlowiek wkracza w ostatnią faze rozwoju, a dzieki mozliwości transcendencji stary czlowiek moze probowac poszukiwac nowego sensu zycia, adekwatnego do potrzeb i wartości na tym etapie, moze zblizac sie do absolutu.