سنجش و ارزیابی بعد عینی زیست پذیری شهری در مناطق دهگانۀ کلانشهر تبریز

قابلیت زندگی شهری به عنوان استاندارد سلامت، راحتی و شادی می باشد که به تازگی دغدغۀ اصلی در جغرافیا و سیاست شهری است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی زیست‌پذیری محیط های شهری تبریز از لحاظ میزان برخورداری از شاخص های زیست‌پذیری گام به عرصۀ تحقیق نهاده است. این تحقیق به لحاظ ماهیت از نوع کاربردی، به حیث روش، توصیفی-تحلیلی و ابزار سنجش پرسشنامه بوده است. جامعه آماری در این پژوهش متخصصان و مدیران شهری در دسترس آشنای کامل با وضعیت هرمنطقه است که تعداد آنها برابر با 140 نفر است. بر اساس جدول مورگان به تعداد 104 نفر از این افراد با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شده است. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و رتبه بندی نهایی شاخص ها از آزمون هایt تک نمونه ای و کروسکال والیس بهره گرفته شده است. نتایج نشان می دهد به طور کلی زیست پذیری شهر تبریز از حد متوسط پایین‌تر بوده است؛ که مناطق 5 و2 به ترتیب با میانگین رتبه‌ای10/71 و 33/69 زیست‌پذیرترین و منطقۀ ‌7 با میانگین رتبه‌ای10/10 در رتبه آخر زیست‌پذیری در بین مناطق دهگانه‌ قرار گرفته است. همچنین از نظر شاخص های خدمات و زیرساخت های شهری، محیط شهری، اقتصاد شهری، مدیریت شهری، تاریخ شهری و اجتماع شهری به ترتیب مناطق 2، 6، 2، 5، 8 و 5 در اولویت اول رتبه بندی قرارگرفته اند. با توجه به نتایج آزمون کروسکال والیس در سطح معنی‌داری 99 درصد مشخص گردید بین مناطق دهگانۀ‌ شهر تبریز از لحاظ مطلوبیت شاخص های زیست‌پذیری تفاوت معناداری وجود داشته است.