چگونگی ارتقای زندگی روزمره با درنظرگرفتن سویههای دور و نزدیک معماری

بیان مسئله: از اواخر قرن بیستم و با جریان جهانی‌شدن، معماری به‌مثابة ابزاری برای برندسازی شد تا شهرها را به مکان‌های جاذب سرمایه تبدیل کند. این سیاست معماری را به جدایی هرچه بیشتر از زمینه و ایجاد تباین تشویق کرد و نتیجة آن تبدیل معماری به یک علم تخصصی و یا به‌مثابة یک اثر هنری و جدایی هرچه بیشتر از زندگی روزمره شد. هدف پژوهش: معماری و زندگی روزمره دارای سویه‌های دور و نزدیک و محل بروز و ظهور نظم دور و نظم نزدیک هستند. این پژوهش به سویة دور معماری مدرن و پس از آن پرداخته است چراکه معماری می‌تواند با بهره‌گیری از حوزه‌های معرفتی علوم انسانی و علوم اجتماعی، به تقویت جنبه‌هایی از زندگی روزمره بپردازد که در لایه‌های زیرین وجود دارد و بر جامعة انسانی اثر بگذارد. روش پژوهش: پژوهش حاضر تلاش می‌کند به کمک راهبرد پسکاوی، ارتباط و اثر معماری و زندگی روزمره را تبیین کند. ابتدا در یک مطالعة توصیفی-تحلیلی و به کمک مطالعة اسنادی، مفهوم زندگی روزمره را مورد کنکاش قرار دهد و نمودهای فضایی زندگی روزمره را از نگاه اندیشمندان مختلف معرفی کند و با تحلیل محتوای کیفی، این آرا را بررسی کرده و به معرفی مقوله‌ها و مضامین آن بپردازد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش حاکی از آن است که معماری صرفا یک پدیدة ذهنی یا عینی نیست و نمی‌توان آن را به فرم و عملکرد تقلیل داد. دانش معماری واجد سه مؤلفة علم، هنر و ارزش است که در دوران پس از مدرن عمدتا از بعد ارزش غفلت شده است. زندگی روزمره نیز سه مؤلفة کردار فضایی، بازنمایی فضا و فضای بازنمایی دارد و هرکدام از ابعاد دانش معماری بر سویه‌های زندگی روزمره اثر می‌گذارد. این تحقیق به مؤلفه‌های ارزش دانش معماری و جنبة فضای بازنمایی زندگی روزمره، به‌عنوان بخشی از سویه‌های دورتر معماری و زندگی روزمره پرداخته است. معماری کمک می‌کند تا سلطة نظام‌های گوناگون بر فضا کاهش یابد و زندگی روزمره درون فضاهای عمومی تقویت شود. از این رو معماری، یک علم تخصصی، یک هنر و هم‌زمان در پیوند با زندگی روزمره است.