بررسی آﺳﺎﻳﺶ اﻗﻠﻴمی و ارتباط آن با شاخص های فیزیولوژیک انسان (مورد: استان سیستان و بلوچستان)

پژوهش حاضر به واکاوی آسایش اقلیمی و معماری همساز با آن در سیستان و بلوچستان پرداخت و بدین منظور، از داده‌های روزانه 5 ایستگاه همدید در این استان شامل ایستگاه‌های زاهدان، ایرانشهر، چابهار، زابل و کنارک که دارای آمار بلندمدت و مشترک بودند استفاده گردید. این داده‌ها شامل حداکثر رطوبت نسبی، حداقل رطوبت نسبی، حداکثر دما، حداقل دما، سرعت باد، دمای هوا، رطوبت نسبی بر حسب درصد و فشار بخار هوا هستند. برای انجام این هدف، از شاخص‌های اقلیم معماری گیونی و شاخص‌های فیزیولوژی انسان در نرم‌افزار ریمن به نام‌های PMV و PET بهره گرفته شد. نتایج حاصل از جدول زیست اقلیمی ساختمانی حاکی از این است که در شهرهای ایرانشهر و زاهدان در هیچ یک از ماه‌های سال، شرایط آسایش اقلیمی برقرار نبوده است و در چابهار، زابل و کنارک آن هم در ساعات به خصوصی از شبانه‌روز شرایط آسایشی برقرار است. همچنین نتایج نشان داد که در شاخص‌های PMV و PET به صورت مشترک، ماه‌های ژانویه، فوریه، مارس، آوریل، می، اکتبر، نوامبر و دسامبر در طول روز دارای پهنه های آسایشی مناسبی برای گردشگری بودند و برای این دو شاخص در طی شب، تنها ماه‌های می، ژوئن، جولای و آگوست عوامل آسایش و راحتی انسان مهیا می‌باشد.