اثربخشی آموزش فردی مهارتهای رفتاردرمانی دیالکتیک در بهبود علایم افسردگی و افکار خودکشی

مقدمه: در سرتاسر جهان افسردگی يک مشکل جدی و ناتوان‌کننده در سلامت عمومی با شيوع بسيار بالا می‌باشد. درمان دارويی مناسب به طور بارز از علايم افسردگی و مرگ و مير ناشی از خودکشی می‌کاهد. همچنين، مداخلات روانی- اجتماعی اثربخشی داروها را افزايش می‌دهد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش فردی مهارت رفتاردرمانی ديالکتيک در بهبود افسردگی و افکار خودکشی بيماران افسرده انجام شد. روش: اين مطالعه از نوع شبه تجربی می‌باشد و نمونه‌ها به روش نمونه‌گيری در دسترس از بين بيماران با تشخيص افسردگی اساسی که به درمانگاه بيمارستان تخصصی اعصاب و روان 505، مراجعه کردند، انتخاب شدند. 9 بيمار در گروه مداخله و 9 بيمار در گروه شاهد شرکت کردند. بيماران گروه مداخله تحت درمان دارويی و آموزش مهارت‌های رفتاردرمانی ديالکتيک در جلسات فردی، هفته‌ای يک جلسه به مدت 6 ماه و 20 جلسه قرار گرفتند و بيماران گروه شاهد فقط تحت درمان دارويی قرار گرفتند. بيماران در جلسه اول و آخر با مقياس افسردگی بک (BDI) و پرسشنامه دلايل زندگی لينهان (RFL)، مورد سنجش قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از روش تحليل کوواريانس، تحليل شد. يافته‌ها: نتايج، کاهش معناداری در نمرات افسردگی (001/0=p) و افزايش معناداری در نمرات دلايل زندگی (008/0=p) بيماران گروه مداخله نسبت به گروه شاهد نشان داد. نتيجه‌گيری: پژوهش حاضر نشان داد ترکيب درمان دارويی و آموزش فردی مهارت‌های رفتاردرمانی ديالکتيک می‌تواند به کاهش افسردگی و افکار خودکشی بيانجامد. اين کاهش در درمان دارويی هم ديده شد، اما در گروه مداخله اين کاهش بيش از گروه شاهد بود. بنابراين می‌توان از آموزش اين مهارت‌ها برای بهبود بيماران افسرده استفاده کرد.