Heet en niet te blussen : Conflicten als performatieve communicatiesystemen, een Luhmanniaans perspectief

Er is veel geschreven over conflicten en de wijze waarop we ze kunnen voorkomen, temperen of in goede banen kunnen leiden (zie o.a. Parker Follett, 1942; Mastenbroek, 1993; Aarts, Steuten & Van Woerkum, 2014; Glasl, 2015). In de gangbare benadering worden conflicten met name geobserveerd middels een diagnose-behandelcombinatie waarbinnen gezocht wordt naar de oorzaken en gevolgen van conflicten, en consistent wordt uitgegaan van een onderscheid tussen veroorzakers en conflictobjecten. De veroorzakers zijn dan twee of meer actoren (mensen, organisaties, staten, etc.) en het conflictobject kan van alles en nog wat zijn: landsgrenzen, kapitaal, natuurlijke hulpbronnen, of de kleur van de gordijnen in een nieuw huis. Als conflicten worden gezien als het resultaat van relaties tussen twee of meer actoren die een onenigheid hebben over bepaalde conflictobjecten, dan is het geen verrassing dat de focus van onderzoek en de daaruit voortkomende aanbevelingen voor interventie zich van oudsher op de veroorzakers, hun relaties en de conflictobjecten richt. Uit dergelijk onderzoek concludeert men dat er bemiddeld moet worden tussen twee partijen, en/of dat er iets gedaan moet worden aan de conflictobjecten; zoals het verstevigen van grenzen, het eerlijker verdelen van kapitaal, het vermijden van het gebruik van bepaalde hulpbronnen of het sluiten van een compromis over de kleur van de gordijnen.