دین و شادمانی: مطالعۀ رابطۀ دینداری با احساس شادمانی در نمونه ای از دانشجویان

شادمانی و رضایت از زندگی یکی از موضوع های با اهمیت پژوهشی برای پژوهش گران رشته‌های گوناگون علوم اجتماعی است؛ زیرا احساس شادمانی می تواند نقش بسزایی در فرآیند توسعة یک جامعه و ارتقای کیفیت زندگی افراد ایفا کند. یکی از مهم ترین عوامل اجتماعی و فرهنگی مرتبط با شادمانی که مورد توجه پژوهش گران واقع شده است، باورها و پای بندی دینی است. این مقاله بر آن است تا ضمن مرور رویکردهای مختلف مربوط به رابطۀ دین داری و شادمانی، با رویکردی ترکیبی این رابطه به صورت تجربی مطالعه شود. به این منظور، به روش پیمایش و با نمونه ای از دانشجویان دانشگاه خوارزمی در سال 1391، رابطة دین داری با متغیرهای حمایت اجتماعی، معناداری زندگی و سازگاری با ناکامی ها و محرومیت ها آزمون شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسش نامه بود. براساس یافته های تحقیق، دین داری به واسطۀ متغیرهای حمایت اجتماعی، معناداری زندگی و سازگاری با ناکامی ها و محرومیت ها، می تواند شادمانی افراد را افزایش دهد. با وجود این، با کنترل این متغیرها اثر دین داری بر شادمانی جهت منفی ضعیفی پیدا می کند که ممکن است به خاطر ایجاد نوعی وسواس و ترس از گناه و مجازات ناشی از آن، ایجاد دنیاگریزی و جزمیت گرایی باشد.