اثربخشی الگویی از درمان جامع در مقایسه با درمانهای رایج در پیگیری دوساله کودکان و نوجوانان مبتلا به روانپریشی بار نخست

هدف: هدف پژوهش حاضر، مقايسه اثربخشی الگويی از درمان جامع در مقايسه با درمان‌های رايج برای کودکان و نوجوانان مبتلا به نخستين رويداد روان‌پريشی (FEP) در يک پی‌گيری دوساله بود. روش: در يک کارآزمايی بالينی 40 بيمار بستری در بخش کودک و نوجوان بيمارستان روزبه که بر مبنای معيارهای تشخيصی DSM-IV، به FEP مبتلا بودند، به‌صورت تصادفی در دو گروه درمان رايج و درمان جامع قرار گرفتند. ارزيابي­ها در زمان بستری، ترخيص و در فواصل 6، 12، 18 و 24 ماه انجام شد. برای گردآوری داده­ها برنامه کودکان برای اختلال­های عاطفی و اسکيزوفرنيا، تشخيص کنونی و طول­عمر (K-SADS-PL)، مقياس نشانگان مثبت و منفی ((PANSS، مقياس نمره‌گذاری شيدايی يانگ (Y-MRS)، پرسش­نامه افسردگی کودکان (CDI)، مقياس نمره­گذاری افسردگی هميلتون (HDRS)، مقياس ارزيابی کلی کارکرد (GAF) و مقياس ارزيابی کلی کودکان (CGAS) به­کار رفت. تجزيه و تحليل داده­ها به روش 2c و t مستقل برای متغيرهای کيفی و رگرسيون با اثر تصادفی برای متغيرهای کمی انجام شد. يافته­ها: شمار بازگشت­ها و مدت تداوم آنها در بيماران گروه جامع کمتر از گروه رايج بود. در هر دو گروه بهبودی قابل­توجهی به­دست آمد و مقايسه دو گروه در دوره­های پي­گيری گوناگون تفاوت معنی‌دار نشان نداد. نتيجه‌گيری: درمان جامع می‌تواند ميزان بازگشت را در کودکان و نوجوانان مبتلا به FEP کاهش دهد.