نشانهشناسی تخیل و استعاره در داستان «نشانی» احمدرضا احمدی

این مقاله قصد دارد تا با تحلیل نشانه‌‌ها در داستان «نشانی» احمدرضا احمدی، به واکاوی عناصر تخیل و استعاره بپردازد. احمدی از شاعران و نویسندگان دهة چهل ایران است. او همزمان با شاعری در زمینة ادبیات کودک فعالیت خود را آغاز کرد. اولین کتاب کودک او در سال 1348 نوشته شد و تا امروز هم به نوشتن ادامه می‌دهد. آثار او در زمینة ادبیات کودک از فضایی متفاوت سخن می‌گوید. مطالعة آثار احمدرضا احمدی نشانی‌هایی را در چشم خواننده برجسته می‌سازد و از همین رو، بررسی نشانه‌شناسیک آن را برمی‌انگیزد. نشانه‌شناسی، مطالعة هر چیزی است که بر چیز دیگر اشاره دارد و این نشانه‌ها می‌توانند به شکل کلمات، تصاویر، اصوات، اطوار و اشیا ظاهر شوند. با خواندن آثار احمدی و از جمله این داستان‌، نشان‌داری تخیل، خودنمایی می‌کند. مطالعات انجام‌شده در آثار احمدی نشان داد که تخیل در آثار او، تخیل مدرن و فانتاسیک است و همین طور به دلیل همگامی تخیل و استعاره و ابهام، خواننده در محور جانشینی با استعاره به معنای مدرن و ابهام و گشودگی متن روبه‌روست. این مقاله به تخیل و استعاره‌ای می‌پردازد که رمانتیک‌ها و سمبولیست‌ها بدان اشاره دارند و در پی آن به رمزگشایی این نشانه‌ها بر پایة نظریة لیکاف خواهد پرداخت