تأثیر استفاده از فناوری نانو در زیره کفش ورزشی بر توان مچ پا در فاز اتکای دویدن

چکیده: سابقه و هدف: اصلاح ساختار زیره‌کفش‌های ورزشی بعنوان عاملی اثرگذار بر سینتیک و سینماتیک دویدن در راستای بهبود متغیرهای وابسته به توان همواره مورد توجه سازندگان کفش بوده‌است. هدف این مقاله بررسی تاثیر استفاده از نانوذرات کلی در زیره کفش ورزشی بر توان مچ‌پا در فاز اتکا دویدن می‌باشد. مواد و روش ها: 18 آزمودنی مرد سالم با میانگین سنی 6 23 سال، قد 4178 سانتی‌متر و وزن 8  71 کیلوگرم با سه کفش ورزشی با جنس زیره پلی‌اورتان (PU)، نانوکامپوزیت پلی‌اورتان-کلی 1درصد (NPU1) و 2درصد (NPU2) با سرعت 3.5 متر بر ثانیه دویدند. توان مچ‌پا با استفاده از دینامیک معکوس در سه صفحه حرکتی با استفاده از نرم افزار 2010MATLAB محاسبه و با نرم افزار 20SPSS و آزمون آنالیز واریانس یک سویه با اندازه‌های مکرر مورد تحلیل آماری قرارگرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که استفاده از نانوذرات کلی در زیره‌کفش ورزشی بر اوج تولید توان در هر سه صفحه حرکتی به طورمعناداری اثرگذار بود (0.05P نتیجه‌گیری: کفش ورزشی با زیره (NPU) سبب بهبود عملکرد ورزشکار در صفحه ساجیتال و حفظ ثبات مچ‌پا در صفحه هوریزانتال می‌شود. درحالیکه حفظ تعادل مچ‌پا در سطح فرونتال را دشوارتر می‌نماید. واژگان کلیدی: توان ، دویدن، کفش، نانوذرات کلی