Artykuł oryginalny Śmiertelność wśród chorych z niewydolnością serca leczonych komorową stymulacją resynchronizującą. Wieloośrodkowa obserwacja długoterminowa

Wstep: Udowodniony korzystny wp³yw stymulacji resynchronizuj±cej (CRT) na prze?ywalno¶ae w¶rod chorych z niewydolno¶ci± serca (CHF) znalaz³ swoje odbicie w standardach ESC 2005. Cel: Analiza ¶miertelno¶ci w¶rod chorych zakwalifikowanych wy³±cznie do CRT w okresie co najmniej rocznej obserwacji odleg³ej w ¶wietle wzrastaj±cej roli zastosowania CRT z funkcj± defibrylacji (CRT-D). Metodyka: Prospektywna wieloo¶rodkowa analiza kliniczna, w co najmniej rocznym okresie obserwacji, ¶miertelno¶ci i mechanizmow zgonu w¶rod chorych z CRT wszczepionym w wyniku powszechnie uznanych wskazan. Roczn± obserwacje lub rejestracje wcze¶niejszego zgonu uzyskano u 105 chorych (19 kobiet, 86 me?czyzn) w wieku 60,6±9,8 roku (35–78). Wyj¶ciowa klasa wg NYHA wynosi³a 3,2±0,4 (3–4). Niewydolno¶ae serca mia³a etiologie wiencow± u 57 (54%) chorych i pozawiencow± u 48 (46%). Wyniki: ¦redni czas obserwacji wynios³ 730 dni (360–1780), mediana 625. Zanotowano ³±cznie 21 (20%) zgonow: 5 (24%) nag³ych zgonow sercowych (SCD), 13 (62%) zgonow z powodu progresji niewydolno¶ci serca (HFD) i 3 (14%) zgony z innych przyczyn. W pierwszym roku obserwacji zmar³o 13 (62%) chorych i w okresie tym wyst±pi³y wszystkie SCD. ¦redni czas do zgonu wynosi³ 303±277 dni (19–960), do HFD – 339±313 dni (19–960), a do SCD – 208±127 dni (31–343). Pomiedzy pozosta³ymi chorymi a tymi, ktorzy zmarli, nie zanotowano ro?nic w wyj¶ciowych warto¶ciach frakcji wyrzutowej lewej komory (LVEF) (25±10 vs 20±8%), wynikach testu 6-minutowego marszu korytarzowego (276±166 vs 285±163 m). Ro?nica na granicy istotno¶ci statystycznej wyst±pi³a jedynie w wyj¶ciowym wymiarze po¼norozkurczowym lewej komory (LVEDD) (71±9 vs 78±10 mm, p=0,05). Grupy SCD i HFD nie ro?ni³y sie wiekiem (62,0±5,4 vs 56,6±13,2 roku); p³ci± (me?czy¼ni 80 vs 83%), klas± wg NYHA (3,1±0,2 vs 3,5±0,3), LVEF (22±9 vs 17±5%), LVEDD (86±10 vs 79±9 mm), testem 6-minutowego marszu korytarzowego (270±142 vs 292±188 m). Pozawiencow± etiologie CHF stwierdzono u 4 spo¶rod 5 zmar³ych z powodu SCD i tylko u 1 osoby z grupy 12 chorych zmar³ych z powodu z HFD (p=0,003). U chorych zmar³ych z powodu HFD w pierwszym roku obserwacji i pozosta³ych kolejne parametry wynosi³y odpowiednio: LVEF – 14±8% (7–25, mediana 13) vs 18±4% (12–22, mediana 20), LVEDD – 76±5 (72–79) vs 75±8 mm (62–82) oraz klasa NYHA – 3,8±04 (3–4) vs 3,4±0,3 (3–4); wszystkie ro?nice NS. Wnioski: W pierwszym roku po implantacji u chorych z CRT najwieksze jest ryzyko nag³ego zgonu sercowego, a nastepnie wyk³adniczo wzrasta ryzyko zgonu z powodu niewydolno¶ci serca. U chorych kwalifikowanych do stymulacji resynchronizuj±cej powinno sie rozwa?yae profilaktyczne dodanie funkcji kardiowersji/defibrylacji.