بررسی تغییرات میزان باز شدن دهان به دنبال جراحی ساژیتال اسپلیت دوطرفه فک تحتانی در بیماران مبتلا به پروگناتیسم فک پایین

مقدمه: پروگناتیسم فک پایین یکی از اختلالات شایع اسکلتی در جامعه ایرانی می‏باشد و به همین دلیل جراحی‏های Setback فک پایین نیز یکی از  جراحی‏های  شایع در  حیطه جراحی دهان،  فک و صورت است.  جراحی ساژیتال راموس یکی از جراحی‏هایی است که  به منظور عقببردن و نیز جلو کشیدن فک پایین انجام می‏شود. هدف از این مطالعه بررسی روند بهبود حداکثر میزان بازشدن دهان (Maximum Mouth Opening) متعاقب جراحی ساژیتال اسپلیت دوطرفه فک تحتانی (BSSO) در بیماران مبتلا به پروگناتیسم فک پایین بود. مواد و روش‏ها: در این مطالعه 36 بیمار که به منظور تصحیح پروگناتیسم فک پایین تحت عمل جراحی BSSO با مدیفیکاسیون Hunsuck قرار گرفته بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تمامی بیماران فیکساسیون داخلی با 3 عدد پیچ تیتانیومی در هر طرف انجام گرفت. حداکثر میزان باز شدن دهان پیش از جراحی و با توالی 1، 3، 6 ماه پس از عمل جراحی اندازه گیری شد. تحلیل داده‏ها با آزمون آماری Repeated measurement  در سطح خطای 05/0=α صورت گرفت. یافته‏ها:بیماران، 32/81% از حداکثر باز شدن دهان قبل از جراحی را در طی ماه اول بعد از جراحی، 1/92% از آن را در ماه سوم و بهبودی تقریبا کامل (94/98%) را طی ششمین ماه بعد از جراحی نشان دادند. نتیجه گیری:نتایج ما این فرضیه را تقویت می‏کند که محدودیت‏های ایجاد شده در حداکثر میزان باز شدن دهان یک عارضه طولانی مدت جراحی ساژیتال اسپلیت دوطرفه در بیماران مبتلا به پروگناتیسم فک پایین تلقی نمی‏شود و شش ماه پس از عمل جراحی تقریبا به میزان قبل از جراحی خواهد بود.