Słuchanie literatury w społeczeństwie medialnym

Artykul jest poświecony kwestii „sluchania literatury” rozpatrywanej w kontekście zjawisk kulturowych ksztaltujących nowoczesną audiosfere oraz praktyk slyszenia/sluchania w spoleczenstwie medialnym. Autor analizuje z jednej strony skutki ekspansywności dźwieku (kakofonia medialna, tzw. dźwiek tla) i uwarunkowania percepcji sluchowej (doświadczenie akuzmatyczne, hiperestezja sluchowa), z drugiej – konsekwencje bycia w dźwieku obserwowane w wypadku literatury. Nowoczesne doświadczenie audialne pozwala sformulowac glowną teze: literature w realiach spoleczenstwa medialnego nalezy rozumiec w kategoriach skryptoralności jako fenomen pisma i zarazem fenomen glosu (dźwieku). Skryptoralnośc wiąze sie przy tym i z realną obecnością glosu (realizacje glosowe w postaci glosu na zywo bądź glosu akuzmatycznego), i z obecnością jego śladu w trakcie lektury (zapośredniczone doświadczenie akuzmatyczne). Tego rodzaju ujecie literatury prowadzi ostatecznie do proby rewizji tradycyjnego literaturoznawstwa.