اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر مهرورزی بر دیگرپیروی وحساسیت به طرد در دختران دبیرستانی شهر اهواز

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر مهرورزی بر دیگرپیروی و حساسیت به طرد در دختران دبیرستانی شهر اهواز بود. بدین منظـور یـک طرح نیمه تجربی از نـوع پـیش آزمـون ـ پـس آزمـون بـا گــروه آزمــایش و گــواه، اجــرا گردیــد. جامعــة آمــاری شامل همــة دختران دبیرستانی شهر اهواز بود که در سال 1397-1396 مشغول به تحصیل بودند. 100 نفـر دانش‌آموز به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند، سپس 30 نفـر کـه در زیر مقیاس دیگرپیروی پرسشنامه‌ی سبک شخصی رابینز و پرسشنامه‌ی حساسیت به طرد بیش‌ترین نمره را دریافت کردند، به عنـوان نمونـة نهـایی انتخـاب شدند. این افراد از لحاظ سن، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، عدم ابتلا به بیماریهای جسمانی و روانی و سایر متغیرهای موردنظر در پژوهش کاملا همتاسازی شده بودند و بـه صـورت تصـادفی در گروه آزمایشی (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) قـرار گرفتنـد. ابزارهـای پـژوهش شـامل زیر مقیاس دیگرپیروی پرسشنامه‌ی سبک شخصی رابینز (1994) و پرسشنامه‌ی حساسیت به طرد داونی و فلدمن (1996) بود. گروه آزمایشی به مدت ۸ جلسه تحت گروه درمانی مبتنی بـر مهرورزی قرار گرفتند؛ اما گروه گواه مداخله‌ای دریافت نکردند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد که میان گروه آزمایشی و گروه گواه از لحاظ دیگرپیروی و حساسیت به طرد تفاوت معنی‌داری وجود دارد (021/0>p). میزان حساسیت به طرد در گروه آزمایشی نسبت به پیش‌آزمون و گروه گواه به طور معنی‌داری کاهش یافته است. می‌توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر مهرورزی بر حساسیت به طرد، مؤثر بوده است. بنابراین استفاده از درمان مبتنی بر مهرورزی در درمان حساسیت به طرد توصیه می‌شود. واژه‌های کلیدی: درمان مبتنی بر مهرورزی، دیگرپیروی، حساسیت به طرد.