Prawne aspekty rekonstrukcji dziedzictwa kulturowego

W artykule – po analizie roznych przykladow rekonstrukcji budowli i ich zespolow – autor przekonuje, ze moze byc jedynie rekonstrukcja sensu stricto, tzn. w wąskim znaczeniu tego slowa, kiedy jest ona oparta na dobrej dokumentacji i dązeniu do zachowania lub przywrocenia autentyczności. Wszelkie inne przyklady, takie jak zamki romantyczne w XIX w. czy wspolczesne odbudowy dzielnic miast mozna nazywac jedynie rekonstrukcją sensu largo, czyli bardzo szeroko pojetą. W dalszej cześci przedstawiono zmiane podejścia do rekonstrukcji, ktora w Karcie Weneckiej byla niedopuszczalna, ale z czasem doszlo do swoistej jej „legalizacji”, np. poprzez umieszczenie na Liście Światowego Dziedzictwa odbudowanego Starego Miasta w Warszawie. Potem przyszly specjalne wytyczne ICOMOS dotyczące odbudowy i rekonstrukcji zabytkow z 2017 r., w ktorych zdefiniowano rozne rodzaje rekonstrukcji, w tym m.in. „rekonstrukcje jak wcześniej”, „modyfikowaną rekonstrukcje”, „cześciową rekonstrukcje” oraz „inne formy rekonstrukcji”. Dokumentem mniej szczegolowym, ale za to dotyczącym szeroko pojetego dziedzictwa, jest przyjeta w 2018 r. tzw. Rekomendacja warszawska o odbudowie i rekonstrukcji dziedzictwa kulturowego. W artykule omowione zostaly takze kwestie finansowania rekonstrukcji.