کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بیحسی اسپاینال: یک مطالعه مروری نقلی در مورد نقش داروها

مقدمه: بی­حسی اسپاینال رایج‌ترین روش بی‌دردی برای سزارین الکتیو می­باشد. تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی، یکی از شایع‌ترین شکایات بیماران در جراحی سزارین تحت بی­حسی اسپاینال می­باشد، لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی نقش داروها در کنترل تهوع و استفراغ در زنان تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی اسپاینال انجام شد. روش‌کار: در این مطالعه مروری روایتی یا نقلی جهت یافتن مطالعات مرتبط، پایگاه­های اطلاعاتی SID، Magiran و Google Scholar با کلید واژه‌های بی­حسی نخاعی، بی­حسی اسپاینال، تهوع، استفراغ و سزارین جستجو شدند. بازه زمانی جستجوی مقالات از سال 1380 تا سال 1400 بوده است. یافته‌ها: مطالعات مختلف از داروهای متفاوتی جهت پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی سزارین استفاده کرده بودند. تهوع و استفراغ پس از بی­حسی نخاعی، هدف اختصاصی مطالعات بسیار زیادی با طراحی کارآزمایی بالینی بود. مداخلات انجام شده در این راستا شامل: استفاده از داروهایی مانند دگزامتازون، کتامین، لیدوکائین، اندانسترون، متوکلوپرامید،گرانیسترون، پروپوفول، گاباپنتین و میدازولام بود. نتیجه‌گیری: کتامین علی‌رغم اینکه در مطالعات اثر ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما به‌دلیل عوارض هالوسینیشن و نیستاگموس و اینکه ممکن است شیردهی مادر را به تأخیر بیاندازد، بهتر است انتخاب اول متخصص بیهوشی نباشد. پروپوفول نیز اثرات ضدتهوع و استفراغی آن اثبات شده است، اما باید مراقب اثرات دپرشن تنفسی بیمار بود. دگزامتازون اثر تأخیری بر روی تهوع و استفراغ دارد، بنابراین شاید انتخاب مناسبی برای متخصص بیهوشی نباشد. داروهای آنتاگونیست گیرنده 5-HT3 (اندانسترون و گرانیسترون)، به‌نظر می­رسد بهترین انتخاب برای خط اول درمان تهوع و استفراغ باشند، زیرا این داروها عوارض اکستراپیرامیدال متوکلوپیرامید را ندارند و می­توانند به‌عنوان داروهای مناسب جهت تهوع و استفراغ بیماران تحت عمل جراحی سزارین با بی­حسی نخاعی مورد استفاده قرار بگیرند.