بررسی اثر روش استخراج با حلالهای آب و متانول بر ویژگیهای ضداکسایشی و ضدمیکروبی عصاره گیاه بنسرخ: مطالعه در شرایط آزمایشگاهی “in vitro”

در این پژوهش، عصاره گیاه بن‏سرخ با استفاده از حلال‌های متانول و آب و به کمک روش ماسراسیون استخراج شد. راندمان استخراج، ترکیبات فنول کل، فعالیت آنتی‌اکسیدانی (بر پایه مهار رادیکال‌های 2 و 2- دی فنیل 1- پیکریل هیدرازیل (DPPH) و 2، 2- آزینو بیس- 3 - اتیل بنزو تیازولین- 6 - سولفونیک اسید (ABTS)) و اثر ضدمیکروبی (بر پایه آزمون‏های دیسک دیفیوژن آگار، حداقل غلظت مهارکنندگی و حداقل غلظت‌کشندگی) عصاره‌ها با یکدیگر مقایسه گردید. راندمان استخراج و میزان ترکیبات فنولی عصاره متانولی به‌ترتیب 10/7 درصد و mg GAE/g 28/88 بود در حالی که برای عصاره آبی به‌ترتیب 6/4 درصد و mg GAE/g 29/68 بود. فعالیت آنتی‌اکسیدانی عصاره آبی (برحسب رادیکال­های DPPH و ABTS به‌ترتیب mg/mL 28/2 و 98/2) به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از عصاره متانولی (برحسب رادیکال‌های DPPH و ABTS به‌ترتیب mg/mL 33/5 و 12/7) بود که نشان می‌دهد وجود ترکیبات فنولی تنها عامل مؤثر بر ظرفیت آنتی‌اکسیدانی عصاره نمی‌باشد. میزان حداقل غلظت مهارکنندگی از رشد عصاره متانولی برای باکتری‌های Streptococcus pyogenes، Listeria innocua، Entrobacter aerogenes، Escherichia coli و Pseudomonas aeruginosa به‌ترتیب 68/4، 68/4، 75، 75/18 و 75/18 میلی‌گرم بر میلی‌لیتر بود در حالی که برای عصاره آبی بن­سرخ به ترتیب 68/4، 37/9، 75، 5/37 و 5/37 میلی­گرم بر میلی­لیتر بود. میزان حداقل غلظت کشندگی عصاره متانولی برای باکتری­های Streptococcus pyogenes، Listeria innocua، Entrobacter aerogenes، Escherichia coli و Pseudomonas aeruginosa به‌ترتیب 75/18، 75/18، 150، 150 و 5/37 میلی‌گرم بر میلی‌لیتر بود در حالی که برای عصاره آبی بن‌سرخ به‌ترتیب 5/37، 5/37، 300، 150 و 75 میلی‌گرم بر میلی‌لیتر بود. با توجه به نتایج، عصاره گیاه بن‏سرخ قابلیت استفاده به‌عنوان نگهدارنده‏ طبیعی جهت جلوگیری از اکسیداسیون غذاهای حاوی اسیدهای چرب غیراشباع و همچنین کنترل رشد باکتری‌های بیماری‌زا و مولد فساد را دارا می‌باشد.