بررسی میوفیبروبلاستهای αSMA مثبت در استرومای کارسینوم سلول سنگفرشی، دیسپلازی و هیپرکراتوزیس دهان

مقدمه: استرومای تومورال نقش مهمی در رشد و پیشرفت نئوپلاسم‏های مختلف دارد. از اجزاء سلولی واکنش استروما میوفیبروبلاست‏ها هستند که در طی فرآیند کارسینوژنزیس در استروما نمایان می‏گردند. هدف مطالعه حاضر ارزیابی وجود میوفیبروبلاست‏ها در استرومای کارسینوم سلول سنگفرشی و مقایسه آن با دیسپلازی و هیپرکراتوزیس دهان به روش ایمونوهیتوشیمی بود. مواد و روش‏ها: در این مطالعه مقطعی-توصیفی به تعداد 18 بلوک پارافینه کارسینوم سلول سنگفرشی، 18 نمونه دیسپلازی اپی‏تلیالی و 18 مورد هیپرکراتوزیس و 5 نمونه مخاط نرمال دهان (به عنوان شاهد) جهت نشانگر αSMA با روش ایمونوهیستوشیمی رنگ‏آمیزی شدند. تعداد میوفیبروبلاست‏های αSMA مثبت با بزرگنمایی 40 برابر در 100 سلول شمارش گردید و نتایج به صورت درصد سلول‏های رنگ پذیری شده مطرح و Score بندی شد. آزمون‏های آماری مورد استفاده کروسکال والیس، ANOVA و Chi-square test بود. یافته‏ها: در کارسینوم سلول سنگفرشی دهان 8 مورد (++) Score 3 و 4 مورد Score 2 (+) داشتند و در دیسپلازی اپی‏تلیالی 1 مورد (++) Score 3 و 3 مورد Score 2 (+) داشتند. در هیپرکراتوزیس (+) 2 Score در 1 نمونه مشاهده شد. رنگ پذیری با αSMA فقط در سلول‏های آندوتلیال دیواره عروق خونی مخاط نرمال د‏هان نمایان بود. اختلاف آماری معنی داری در بیان میوفیبر و بلاست‏های aSMAمثبت بین کارسینوم سلول سنگفرشی و دیسپلازی اپی‏تلیالی و هیپرکراتوزیس دیده شد (000/0P=). نتیجه گیری: به نظر می‏رسد که افزایش تعداد (درصد) میوفیبروبلاست‏ها در طی فرآیند کارسینوژنزیس صورت می‏گیرد که به نوعی تاییدکننده نقش آن‏ها در خاصیت تهاجمی تومورال است.