The Paradigm of knowledge management as the determinant of contemporary corporate management

„Stara“ ili tzv. ekonomija industrijskog doba, koja je znacajnu prednost davala klasicnim menadžment naslijeđenim iskustvima, vjestinama i materijalnoj imovini, ispostavila se prevaziđenom u brzo rastucem, savremenom poslovnom okruženju. Za razliku od nje, „nova“ ekonomija, zasnovana na nematerijalnoj imovini i kontinuiranom usavrsavanju znanja, kako bi se odgovorilo rastucim zahtjevima kupaca, nametnula se kao najbolji nacin da se obezbijedi konkurentska prednost i dugorocni rast preduzeca. Brzo rastuce promjene u danasnjem globalnom okruženju ne samo da ce biti produžene, nego ce jos vise dobiti na snazi. Otuda se pred upravu danasnjih preduzeca namece imperativ da stalno usavrsavaju menadžment i cjelokupno organizaciono znanje. Uostalom, u svijetu u kome živimo znanje se nametnulo kao najizdasniji resurs po osnovu koga je moguce poboljsati konkurentsku prednost i ojacati poziciju na gobalnom tržistu. Autori u ovom radu polaze od hipoteze da menadžerski modeli, alati i vjestine iz perioda klasicne (industrijske) ekonomije, uglavnom temeljeni na tradicionalnom nacinu razmisljanja i mehanicistickom pristupu, ne mogu postici zahtijevane efekte u savremenim uslovima privređivanja, sto je u direktnoj korelaciji (pozitivnoj ili negativnoj) sa kvalitetom korporativnog upravljanja, odnosno efektima koji u takvim okolnostima uglavnom izostaju. Bolje reci preduzece ne može biti bolje nego sto je njegova uprava, sto znaci da sve potencijalne prednosti koje jedno preduzece u procesu funkcionisanja može da efektuira mogu biti obesmisljene ukoliko je njegova uprava nesposobna. Cilj rada je da se, putem kombinacije metoda teorijskog i prakticnog nacina istraživanja, pokaže da danasnje, kompleksno okruženje, traži ne samo nove teorije, vec i menadžere koji znaju razmisljati „strateski drugacije“, bolje reci koji su sposobni da implementiraju nova znanja. Time, na radu menadžmenta zasnovano kvalitetno korporativno upravljanje, posebno u zemljama u tranziciji, postaje imperativ održivog poslovanja. Rezultati istraživanja upucuju na zakljucak da nova menadžment paradigma podrazumijeva lepezu promjena, od radikalnih do inkrementalnih, koje, u krajnjem, podrazumijevaju izmjenu organizacione kulture od tehnokratske ka menadžment kulturi, visestruk redizajn poslovnih funkcija, kreiranje timske strukture i inovativne organizacije zasnovane na znanju.